محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی

محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی – ایران ترجمه – Irantarjomeh

استراتژی ایجاد یک محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی NTU – بخش ۴ کتاب کارآفرینی خلاقانه در آسیا

مقالات ترجمه شده آماده گروه  مدیریت – بازرگانی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات

چگونگی سفارش مقاله

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه(شماره حساب)ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.comشامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر --مقالات آماده سفارش داده شده پس از تایید به ایمیل شما ارسال خواهند شد.

کارآفرینی خلاقانه در آسیا

استراتژی ایجاد یک محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی NTU

THE STRATEGY TO CREATE AN ENTREPRENEURIAL INCUBATOR—THE NTU CASE

مقدمه INTRODUCTION

رشد تجاری فرآیند پویایی از توسعه تجاری شرکتهای دارای اندازه کوچک و متوسط (SMEs) در مرحله راه‌اندازی است که تحت مدیریت یک بسترساز مناسب قرار داده شده است. بسترسازان یا محیط‌های رشد تجاری (انکوباتورها) در حقیقت عواملی می‌باشند که برای توسعه شرکتهای جوان فضا، خدمات و کمک‌های مدیریتی فراهم نموده و آنها را مورد حمایت قرار می‌دهند تا حیات ثابت خود را حفظ نموده و در مرحله راه‌اندازی که شرکت‌ها بسیار متغیر هستند قابلیت توسعه داشته باشند (NBIA 2003). این محیط تسهیلات شرکت‌ها به نیروی کار مشترک و خدمات دسترسی دارند و برنامه توسعه‌ای در رابطه با مشاوره، آموزش، توسعه، و دسترسی به منابع دریافت می‌کنند که در صورت عدم وجود تسهیلات، این برنامه برایشان قابل دسترسی نبود (Harley 2001). از زمان اولین توسعه محیط رشد در شهر باتاویا در ایالت نیویورک در سال ۱۹۵۹، به تدریج تعداد محیط‌های رشد افزایش یافت. تا سال ۲۰۰۳،‌ این تعداد در سراسر جهان به ۴۰۰۰ رسید، جدول ۱ (Fener 2004).

مسئولیت مشترک محیط‌های رشد قدیمی‌که دولتی بودند و سوددهی نداشتند، ایجاد اقتصادی جدید در جامعه بود. این محیط‌ها از طریق (۱) دولت‌های ایالت (۲) دانشگاه‌ها (۳) آژانس‌های دولتی ویژه،‌ توسعه یافته‌اند. علاوه بر بودجه سالانه‌ای که دولت در اختیار اینها قرار می‌دهد، ممکن است که از شرکت‌های ذینفع نیز هزینه،‌ حق امتیاز با %۵-۱ سهام دریافت کنند.

هدف این محیط‌ها وارد کردن سریع تکنولوژی‌شان به بازار است که به وسیله آن بتوانند شرکتها را با به حداکثر رساندن سرمایه‌گذاری‌شان از طریق بازار سهام یا فروش توسعه دهند.

اینها همان «شتاب دهندگان» یا «گروه‌های کاتالیزور» معروف هستند با مدل تجاری اینترنتی «بدون دیوار»، که بطور معمول با سرمایه‌گذاری مستقیم در مرحله اول، %۳۰-۱۰ یا %۶۰-۲۰ سهام شرکتهای مشتری خود را می‌گیرند.

محیط‌های رشد دانشگاه‌های فعلی اکثراً‌ بعنوان سازمان‌های بدون سود شناخته شده‌اند،‌ علاوه بر این مسئولیت‌های کلی محیط‌های رشد دولتی و دانشگاهی بشرح زیر می‌باشند:

۱- توسط دانشگاه‌ها توسعه می‌یابند و توسط دولت تامین هزینه می‌شوند.

۲- شامل شدن پروفسورها در مشاوره، دانشجویان در دور کارآموزی دانشگاه در آزمایشگاه و استفاده از تسهیلات و برنامه‌های کارآفرینی.

۳- رسمی‌سازی تکنولوژی فضای دانشگاه و هماهنگ کردن گروه آکادمیک بعنوان یک راه‌اندازی جدید.

۴- کانال و اتصال بین دانشگاه و صنعت.

اکثر محیط‌های رشد دانشگاه، گرچه کمکشان به جامعه با اهمیت است، ولی اگر دولت یا دانشگاه حمایت مالی خود را قطع کند، از نظر مالی زنده نمی‌مانند. از دهه قبل، بعضی کشورها سیاست جدیدی را به کار گرفته‌اند که هماهنگ سازی دانشگاه‌های دولتی را مجاز می‌شمارد و محیط‌های رشد دانشگاهی سود ده در کشورهایی از قبیل چین (TSUO 2000، ITEK 2003) افتتاح شده‌اند. گرچه این مدل تجاری چند بعدی و انعطاف‌پذیر است،‌ ولی هنوز تاریخچه محیط‌های رشد دانشگاهی سود ده جوان می‌باشد. تاکنون هیچ آماری موفقیت چنین محیط‌های رشدی را در زمینه‌های پایداری مالی نشان نداده است. با این وجود خوب است که چنین محیط‌های رشدی در جستجوی خودکفایی بلند مدت باشند.

محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی

مدل‌های محیط رشد    INCUBATION MODELS

مدل قدیمی‌Traditional Model

در بین سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰، دلیل اصلی تاسیس محیط‌های رشد در  اکثر مکان‌ها، بهبودی از افت  اقتصادی بوسیله ایجاد شغل، بازیابی  اقتصادی محلی و رشد انواع جدید شرکت‌های محلی بود. می‌توانید طرح‌ مدل محیط رشد توسعه یافته را در شکل ۱ ملاحظه کنید.

مدل جدید  Modern Model

بعد از ۱۹۹۰،‌ سرمایه داران شرکت‌های متهور اقتصادی (VCS) شروع به تاثیرگذاری بر اکولوژی بازار کردند. آنها شروع به جستجوی شرکتهای کوچک و متوسط بالقوه نمودند. از آن به بعد سیستمهای بسترساز،‌ شرکت‌های اقتصادی مربوط به سرویس‌های سرمایه‌گذاری را نیز در بر گرفتند. یک مدل محیط رشد تغییر یافته در شکل ۲ نشان داده شده است. (Hsiao2001).

مدل هماهنگ  Integrative Model

همانطور که در شکل ۳ نشان داده شده است، یک مدل بسترسازی جدید می‌تواند هزینه‌های شرکت‌های اقتصادی را با سیستم محیط رشد به گونه‌ای هماهنگ ‌کند که آن محیط بتواند بر روی برخی از موسسین‌ بالقوه سرمایه‌گذاری نماید،‌ که این مورد در بخش تکنولوژی کارولینای شمالی آمریکا (NCTDA) انجام شد. NCTDA این ماموریت را از طریق سه بخش تجاری اصلی انجام داد: حمایت کارآفرینی که در برگیرنده توسعه محیط‌های رشد تجاری است، ایجاد سرمایه برای تشکیل شرکت‌ها از طریق سرمایه‌گذاریهای مستقیم،‌و تجاری کردن تحقیق که تحقیق را از آزمایشگا‌ه‌های دانشگاه به شرکتها منتقل می‌کند. (Bortherton 2000).

 مدل محیط رشد سود ده شخصی  For-profit Private Incubator Model

همانطور که قبلاً توضیح داده شد،‌ اکثر محیط‌های رشد سوددهی شخصی را موسسه‌ها یا شرکت‌های vc توسعه می‌دهند. این محیط‌ها قبل از اینکه به رشد دادن شرکت‌های «بدون دیوار» که تکنولوژی پیشرفته‌ای دارند اقدام کنند،‌ راه‌اندازی بالقوه‌ را انتخاب می‌کنند و با سرمایه‌گذاری بر روی آنها، بخش زیادی از سهام را صاحب می‌شوند (Acorn 2003). در تایوان بعضی vc که به دنبال سرمایه‌گذاری بلند مدت بودند، شروع به تاسیس شرکت‌های خصوصی محیط رشد کردند. تا سال ۲۰۰۲، فقط ۶ محیط رشد خصوصی وجود داشت (chang 2003) این مدل رشد در شکل ۴ نشان داده شده است.

مدل محیط رشد دانشگاهی University Incubator Model

شکل ۵ رابطه یک محیط رشد یا بسترساز معمولی وابسته به دانشگاه را نشان می‌دهد که در آن دانشگاه، محیط رشد و افراد ذینفع‌،‌ نهادهایی مستقل بشمار می‌آیند. میزان این رابطه بسیار پایین است. محیط رشد افراد ذینفع‌ را بعنوان دارایی خود فرض نمی‌کند،‌ بلکه با افراد ذینفع‌ فقط مثل مشتری رفتار می‌شود. هرگاه ذینفعی شکست بخورد، تاثیر آن بر محیط رشد و دانشگاه چندان مهم نیست. نسبت به هزینه اجرایی پایین شرکت‌های ذینفع در مرحله راه‌اندازی، میزان موفقیت ۸۰% می‌باشد- که در مقایسه با موسسین‌ مستقل دیگر با میزان متوسط ۵۰% – بسیار زیاد است. چند شرکت می‌توانند بطور اتفاقی رشد کنند تا وارد بازار سهام شوند؟ گرچه اطلاعات مکتوبی درباره میزان موفقیت در دست نیست، تجربه نویسنده نشان می‌دهد که از زمان معرفی محیط‌های رشد در تایوان هفت سال سپری شده که در این مدت میزان موفقیت بسیار پایین بوده است. قابل توجه است که محیط رشد دانشگاه فقط دارای %۵-۱ (معمولا ۱%) سهام افراد ذینفع‌ می‌باشد. می‌توان پی برد که محیط رشد سرانجام به سود زیادی دست پیدا نمی‌کند.

 عوامل تهدید آمیز و قابل تحمل برای محیط‌های رشد

THREAT AND SUSTAINABLE FACTORS TO INCUBATORS

در تحقیق قبلی (Fan 2000)، متوجه شدیم که صنف‌های ممکن محیط‌های رشد دانشگاه‌های فعلی،‌ به ویژه در مورد نوع پروژه در تایوان،‌ را می‌توان  به موارد زیر خلاصه کرد:

– مدیران محیط رشد تجربه کارآفرینی کافی ندارند.

– محیط‌های رشد پروژه،‌ منابع مالی ندارد تا بتوانند در دوره‌های سخت دوام خود راحفظ کنند.

– نمی‌توان با محیط‌های رشد مثل برنامه‌ هماهنگی دانشگاه / صنعت براحتی برخورد کرد.

– سیستم مشاوره دانشگاه به علت نداشتن انگیزه کافی با شرکت‌های ذینفع همکاری نزدیک ندارند.

– خود محیط رشد برای مدیریت قابل دوام استراتژی‌ برنامه‌ریزی شده‌ای ندارد.

– برگشت سود محیط‌های رشد به دانشگاه حمایت کننده کافی نیست.

علاوه بر این موارد، گزارش‌های اخیر عوامل شکست موفقیت را برای محیط رشد قابل دوام شناسایی کرده‌اند (Harley 2001 Finer, Lalkaka 2001, chinsomboon 2000).

بطور خلاصه،  هر محیط رشد باید برای دوام آوردن ویژگی‌های زیر را داشته باشد:

– درآمد قابل دوام برای ایجاد کار

– راهنمایی لازم از طریق پشتکار سهامداران SMES

– ارتباط کافی بین vc / کار/ دانشگاه

– نام تجاری شناخته شده در صنعت

– اطلاعات با مفهوم زیادی از تماس‌ها

محیط رشد کارآفرینی مطالعه موردی

مدل رشد هماهنگ دانشگاه ملی تایوان

INTEGRATIVE INCUBATION MODEL OF NATIONAL TAIWAN UNIVERSITY

راه حل ممکن دستیابی به موفقیت با وجود موانع ذکر شده، ‌ایجاد گره‌ای محکمتر بین هیأت توسعه، محیط رشد و شرکت‌های ذینفع است. حال «گره محکمتر» به چه معناست؟ این مقاله پیشنهاد می‌کند که محیط رشد باید بالقوه بعنوان بخشی از هر شرکت ذینفع باشد، بطوری که تیم بسترساز بجز نقش یک توسعه دهنده صرف، بتواند در تجارت شرکت، نقش داشته باشد. از طرف دیگر ، هیأت سرمایه‌گذاران نیز باید بخشی از مالکان محیط رشد بشمار آیند. به عبارت دیگر، محیط رشد باید چارچوبی هماهنگ تشکیل دهد و شرکت بالقوه باید افراد ذینفع و هیأت سرمایه‌گذاران را در این چارچوب در بر گرفته و وظایف را با آنها تقسیم کند. ما این مدل را «مجموعه حیات متقابل» می‌نامیم.

این مدل در شکل ۶ نشان داده شده است. در این شکل T2 , T1 به معنی افراد ذینفع‌ فقط تحت محیط رشد خالص می‌باشند و Tm – Tn افراد ذینفع‌ی بالقوه سرمایه‌گذاری شده  هستند. یک محیط رشد دانشگاهی جدید می‌تواند به شکل محیط رشد باشد که نه تنها در زمینه رشد تجاری بلکه در زمینه سرمایه‌گذاری تجاری نیز فعالیت می‌کند تا سرمایه‌گذاران مختلف از قبیل سرمایه داران موسسات اقتصادی، شرکت‌های خصوصی، فارغ‌ التحصیلان و کارکنان را به سرمایه در این شرکت جذب کند. در بخش‌های قبل گفته شد که دانشگاه‌ها مجاز نیستند از هزینه‌های مربوط به آموزش برای سرمایه‌گذاری استفاده کنند و دانشگاه قبلاً کمک‌هایی غیر مادی به محیط رشد کرده است.

این کمک‌ها می‌تواند بعنوان بخشی از سرمایه و بنام «سهم تکنولوژی» یا «برابری» شرکت محیط رشد محسوب شود. به عبارت دیگر سرمایه‌گذاران باید بخشی از سهم خود را به دانشگاه اهدا کنند. از این طریق می‌توان مانع قاعده سرمایه‌گذاری که به دانشگاه‌های عمومی زیادی محدود می‌شود را پشت سر گذاشت.

NTUIIC در بین دانشگاه‌، NTUIIC و شرکت‌های ذینفع در شکل ۹ نشان داده شده‌اند. به وضوح دیده می‌شود که  دانشگاه‌ حامی ‌فقط کمک‌های غیر مادی ارائه می‌کند نه وجوه سرمایه باید تاکید کرد که فارغ التحصیلان و معلمین به علت ارتباط نزدیک با دانشگاه، سرمایه‌گذاران و شرکای اصلی در موسسات اقتصادی می‌باشند.

راه‌اندازی‌هایی که از طریق انتقال تکنولوژی از دانشگاه انجام شد و به آنها راه‌اندازه‌های ‌TLO (Gregorio 2003)  نیز گفته می‌شود، تحت مذاکرات انجام شده، هزینه‌هایی اضافی به شرکت محیط رشد پرداخت کردند. شرکت محیط رشد،‌ با جمع کردن هزینه‌های اجاره به صورت نقد (از قبیل خدمات) و هزینه‌ مجاز به صورت سهام،‌ هزینه‌های معمولی اجاره به اضافه درصد مهمی‌ از سهم سود سالانه را به دانشگاه برگرداند. می‌توان ارتباط نزدیکی را مشاهده کرد، که اگر افراد ذینفع‌ موفق شوند، شرکت محیط رشد سود خواهد کرد. بنابراین دانشگاه‌ سودش را از شرکت در محیط رشد می‌گیرد. این اصل «بخش دو جانبه زندگی» است که در این مقاله تاکید شده است. این سیستم در اینجا «محیط رشد کارآفرینی» نیز نامیده می‌شود.

نتیجه گیری  CONCLUSION

در این مقاله چارچوب هماهنگ محیط رشد جدید دانشگاه پیشنهاد شده است. این سیستم مزایای محیط رشد دولتی دانشگاه و محیط شخصی سود ده را نشان می‌دهد. با توجه به محدودیت‌هایی که دانشگاه‌های دولتی برای سرمایه‌گذاری مستقیم دارند،‌ این مقاله روش تقسیم تکنولوژی با محیط رشد را پیشنهاد می‌کند که با محیط رشد اصلی دانشگاه ارتباط نزدیک دارد چنین سیستمی ‌از سال ۲۰۰۲، در دانشگاه ملی تایوان اجرا شده است. بعد از چندین سال سودهای زیادی از برگشت سرمایه بدست می‌‌آید. تبدیل سیستم غیر سود ده به سیستم سود ده اولین قدم به سوی کارآفرینی محیط رشد دانشگاه است.