اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی – ایران ترجمه – Irantarjomeh
مقالات ترجمه شده آماده گروه کامپیوتر
مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی
مقالات
قیمت
قیمت این مقاله: 38000 تومان (ایران ترجمه - Irantarjomeh)
توضیح
بخش زیادی از این مقاله بصورت رایگان ذیلا قابل مطالعه می باشد.
شماره | ۱۳۵ |
کد مقاله | COM135 |
مترجم | گروه مترجمین ایران ترجمه – irantarjomeh |
نام فارسی | کاربرد اصل پارتو در مدل توسعه سریع برنامه های کاربردی |
نام انگلیسی | Application of the Pareto Principle in Rapid Application Development Model |
تعداد صفحه به فارسی | ۲۰ |
تعداد صفحه به انگلیسی | ۶ |
کلمات کلیدی به فارسی | قاعده ۸۰/۲۰, اصل پارتو, کارآیی پارتو, RAD, توسعه سریع |
کلمات کلیدی به انگلیسی | ۸۰/۲۰ rule, Pareto principle, Pareto efficiency, RAD, Rapid Development |
مرجع به فارسی | ژورنال بین المللی مهندسی و فناوری (IJET)کالج فناوری اطلاعات و مهندسی، دانشگاه VIT |
مرجع به انگلیسی | International Journal of Engineering and Technology (IJET); School of Information Technology & EngineeringVIT University, Vellore |
کشور |
کاربرد اصل پارتو در مدل توسعه سریع برنامه های کاربردی
چکیده
اصل پارتو و یا آن چه به عنوان قاعده ۸۰/۲۰ معروفیت دارد یکی از شناخته ترین تئوری ها در رشته اقتصاد می باشد. این قاعده سر انگشتی بر مبنای نام اقتصاد دان بزرگ Vilferdo Pareto انتخاب شده است. اصل پاراتو به وسیله یک مشاور خوشنام مدیریت به نام Joseph M Juran ارائه شد. این قاعده مشخص کننده آن است که ۸۰ درصد کار مورد نیاز را می توان در ۲۰ درصد زمان تخصیصی انجام داد. این ایده بر مبنای کاربرد قاعده ارائه شده در فرآیند توسعه سریع برنامه های کاربردی (RAD) در ارتباط با مهندسی نرم افزار می باشد. مدل توسعه سریع برنامه های کاربردی (طراحی سریع برنامه) با استفاده از پروتوتایپ تکراری کاربران نهایی را در فرآیند توسعه شامل نموده و بر روی ارائه یک سری از پروتوتایپ های کاربردی کامل برای متخصصین مورد نظر تاکید می نماید. در طی کاربرد اصل پارتو مفاهیم دیگر نظیر منحنی عدم تفاوت پارتو و کارآیی پارتو نیز مطرح می گردند. چنین موردی سبب می شود تا تیم توسعه وقت زیادی را به ویژگی های کاربردی اصلی پروژه، همانند ضروریات مربوط به اولویت های مشتریان، تخصیص دهند. این مقاله شامل یک مطالعه جامع در زمینه پروژه های متفاوت نا موفق بر حسب زمان و منابع مالی بوده و در این راستا دلایل شکست آنها نیز مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. بر مبنای دلایل محتمل شکست، یک مدل RAD سفارشی ارائه می شود که در آن از قاعده ۸۰/۲۰ و استراتژی های توسعه پیشرفته نرم افزار جهت ایجاد و پیاده سازی محصولات ممتاز با کیفیت نرم افزاری در یک زمان حداقلی استفاده می شود. روش پیشنهادی به گونه ای است که کاربرد آن به طور مستقیم بر روی کیفیت محصول نهایی و بهتر نمودن آن تاثیر گذار خواهد بود.
کلمات کلیدی: قاعده ۸۰/۲۰، اصل پارتو، کارآیی پارتو، RAD، توسعه سریع
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۱- مقدمه
مدل فرآیند توسعه سریع برنامه های کاربردی (طراحی سریع برنامه) به عنوان یک مدل افزایشی یا نموی به شمار می آید که از مفاهیمی چون پروتوتایپ سازی سریع، توسعه سیستم های کاربردی مشترک، ابزار های CASE و غیره استفاده می نماید. این مدل به طور اساسی به ایجاد محصولات کاربردی در زمان کم تر کمک می نماید. در این سیستم مجموع طیف زمانی پروژه در مدل RAD در حدود ۹۰ الی ۱۰۰ روز است. این طیف زمانی بسیار فشرده می باشد، بنابراین ممکن است مشکلات متعددی در خصوص توسعه برخی از نیازهای ناکامل، با توجه به عدم وجود زمان مکفی برای تست، و عدم زمان کافی برای مستند سازی و یا موارد دیگر، به وجود آید. در نتیجه این مشکلات ممکن است کیفیت محصولات نهایی وجه المصالحه قرار گیرد. در این مقاله ما سعی در به حداقل رسانی چنین مشکلاتی از طریق ارائه یک نگارش کاهش یافته مدل فرآیند توسعه سریع سیستم های کاربردی با استفاده از قانون صرفه جویانه ۲۰/۸۰ نموده ایم [۳][۴].
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۲- بررسی مباحث
به عنوان بخشی از ویژگی های مرتبط با این مبحث، مطالعه ای گسترده در زمینه مدل RAD، اصل پارتو و پروژه های نرم افزاری مختلفی که با شکست رو به رو گردیده اند انجام شده و پارامترهای مختلف آن، که با استفاده از مدل توسعه سریع سیستم های کاربردی ایجاد گردیده اند، به طور دقیقی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته اند.
الف. مدل فرآیند RAD
مدل فرآیند RAD یک مدل فرآیند نرم افزاری به شمار می آید که جهت ایجاد نوعی سیستم نرم افزاری به صورت افزایشی / نموی در خلال یک طیف کوتاه زمانی و با استفاده از مفاهیمی چون پروتوتایپ سازی، ابزارهای CASE و JAD به کار گرفته می شود [۴][۵].
ب. اصل پارتو
اصل پارتو یک قاعده سر انگشتی اقتصادی کاملاً شناخته شده می باشد که مشخص می سازد که ۸۰ درصد اهداف را می توان در ۲۰ درصد زمانی تخصیصی به دست آورد [۲][۳].
پروژه های ذیل همان گونه که در جدول ۱ نشان داده شده اند بر مبنای اصل RAD و دلایل مرتبط با شکست این پروژه ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته تا ویژگی های اصلی و دلایل متعلق با آنها مشخص گردند. شناسایی علل اصلی شکست به ما کمک می نماید تا قابلیت یافتن یک راه حل مناسب در ارتباط با مشکل را داشته باشیم و بتوانیم نسبت به ایجاد نوعی روش بهتر اقدام نماییم.
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۳- تعریف مشکل
همان گونه که قبلاً مشخص شد، در مدل فرآیند توسعه سریع برنامه های کاربردی طیف زمانی پروژه قبلاً مشخص شده و می بایست بسیار کوچک باشد (کمتر از ۱۰۰ روز) که خود ممکن است به بروز یک نقص عمده منجر شود و در نهایت سبب شکست کامل پروژه گردد. در صورتی که خواسته باشیم دقیق تر صحبت کنیم، زمان برای تصمیم گیری در خصوص این موضوع که کدام یک از ویژگی ها را باید بر حسب اولویت انجام داد محدود بوده و در نظر داشته باشید که این محدودیت در ارتباط با نیاز های مشتری می باشد. در چنین مواردی، انتخاب ویژگی ها نقش بسیار مهمی را ایفا می کند. در صورتی که تصمیمات به درستی ایجاد نشوند، نرم افزار با شکست روبرو خواهد شد. حتی در صورتی که تصمیم به درستی اتخاذ شده باشد، مدیریت زمان را می بایست به صورت کارآمدی انجام داد، در غیر این صورت منجر به ارائه یک محصول نرم افزاری نامناسب و غیر استاندارد خواهد شد. قاعده ۲۰/۸۰ خود در بردارنده نقص های فوق الذکر و تعاریف مربوطه می باشد و در این راستا لازم است تا از کار آمدی های مرتبط به منظور حذف این مشکلات به طور کامل استفاده نمود [۴][۵].
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۴- روش راه حل و مدل مشکل
الف. تقسیم تیم ها
به طور اولیه، مجموع کل تعداد مستخدمینی که در یک شرکت توسعه نرم افزاری کار می کنند را می بایست به تیم ها و تیم های فرعی تقسیم نمود. تقسیم اعضای تیم می بایست به گونه ای صورت پذیرد که هر تیم بر روی یک ویژگی تکرار شونده واحد کار نموده و هر تیم فرعی صرفاً یک وظیفه از آن ویژگی را دنبال نماید. تقسیم اعضا تیم به صورت موردی که در شکل ۱ نشان داده شده است اعمال می گردد.
ب. مشخص نمودن اولویت ها و نیاز ها
در حالی که نیاز ها و ضروریات مربوطه از سوی مشتری یا کاربران مشخص می شوند، از آنها درخواست می شود تا اولویت های خود بر حسب ضروریت های مرتبط و اهمیت آنها را مشخص سازند. این اولویت ممکن است مقداری بین ۰ و ۹ داشته باشد، که در آن صفر به معنای بالاترین اولویت و ۹ به معنای پایین ترین اولویت خواهد بود. مقیاس اولویت ممکن است بر حسب سازمانی که در آن چنین روشی اعمال می شود متغیر باشد. به هنگامی که اولویت ها مشخص شدند، لازم است تا ضروریات مربوطه را با توجه به ارزش اولویتی آنها جدول بندی نموده و آن را متعاقباً به مشتری یا کاربران مرتبط جهت ارزیابی و تعیین اعتبار آن ارائه داد. اولویت های ذیل همان گونه که در جدول ۲ مشخص شده است را برای ویژگی های بیان شده در الف، ب، ج، د و ه در نظر بگیرید [۶][۷].
ج. مشخص نمودن سطح تجرید
به هنگامی که اولویت های ضروری به وسیله کاربران مشخص شد تیمی که مسئول پیاده سازی رویه های مرتبط می باشد لازم است تا اقدام به انجام تحلیل ضروریات نموده و به هر کدام از آنها یک مقدار مشخص شده که معرف سطح تجرید می باشد را تخصیص دهد. مقیاس این مقادیر می تواند بین ۰ و ۹ متغیر باشد ؛ که در آن ۹ به عنوان بالاترین سطح تجرید و ۰ به عنوان پایین ترین سطح تجرید به شمار می آید. متعاقباً این مقادیر به جدول قبلی اضافه گردیده و مجدداً جهت کاهش تغییرات مرتبط با خطا مورد باز نگری قرار می گیرند. جدول ۳ نشان دهنده اولویت و سطح تجرید برای هر مشخصه ضروری بیان شده است [۶][۷].
د. طراحی منحنی بی تفاوتی پارتو
یک منحنی بی تفاوتی جهت پیش بینی اولویت ها و ترجیحات مشتریان ترسیم می گردد و این موارد بر حسب ۲ مقدار مختلف که در این مورد اولویت های ضروری و سطح تجرید ضروریات هستند مورد بررسی قرار می گیرند. منحنی بی تفاوتی ذیل که در شکل ۲ نشان داده شده است با استفاده از داده های جدول ۳ ایجاد گردیده است [۳][۴]
ه. انتخاب ضروریات مهم
به هنگامی که منحنی بی تفاوتی رسم شد مرحله بعدی انتخاب ضروریاتی می باشد که از اهمیت بیشتری برای توسعه سریع برخوردار هستند. این مورد را می توان از طریق انتخاب ضروریاتی انجام داد که از اولویت بالاتر و سطح تجرید کمتری برخوردار باشند. ضروریاتی که در این سطح قرار می گیرند را می بایست مشخص ساخته یا آنها را در منحنی بی تفاوتی همان گونه که در شکل ۳ مشخص شده است تعیین نمود [۶].
و. تقسیم ضروریات
بر مبنای علائم مشخص شده بر روی منحنی کلی مجموع ضروریات به دو بخش تقسیم می شود. اولین بخش حاوی ۸۰ درصد ضروریاتی می باشد که دارای اولویت بالاتر و سطح تجرید پایین تر بوده و دومین قسمت در بردارنده نیاز های دیگری است که در جدول ۴ نشان داده شده است {۱-۲}.
ز. تخصیص زمان
تخصیص زمین بر مبنای یک فرضیه کوچک انجام می شود که بر حسب آن ” هر چه که سطح تجرید کم تر باشد پیاده سازی آسان تر و سریع تر خواهد بود “. بنابراین، اولین بخش مجموعه ضروریات که حاوی ۸۰ درصد کل نیازها است برای ۲۰ درصد زمان تخصیص یافته و بقیه ۸۰ درصد زمان به ادامه ۲۰ درصد باقی مانده نیازها تخصیص می یابد. این تخصیص زمانی در مورد هر نوع وظیفه در کلیه فاز های مدل RAD انجام می گردد.
به هنگامی که این ۷ مرحله فوق تکمیل شد امور باقی مانده نظیر طراحی و ساخت را می توان با استفاده از مدل فرآیند توسعه سیستم های کاربردی سریع سنتی انجام داد. در نظر گرفته شود که هر وظیفه مرتبط با اولین بخش ضروریات می بایست در چهار چوب زمانی ۲۰ درصدی تکمیل گردد [۳].
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۵- برآورد موفقیت
با پیشرفت در امر توسعه نرم افزار، نیاز های آن نیز دست خوش تغییر می گردد. بنابراین به منظور کنترل موفقیت، اصل اقتصادی که تحت عنوان کارآیی پارتو خوانده می شود مورد نیاز است. به هنگام تست هر مدل لازم است تا مشخص شود که آیا هر یک از ماژول ها در تعامل با یکدیگر هستند یا دارای مشکلاتی از این نظر می باشند. به هنگامی که یک ماژول به طور موفق برنامه نویسی شود، آن هم به گونه ای که سبب به مخاطره انداختن ماژول های دیگر نشود، آن را به عنوان کارآمدی پارتو می نامند. به منظور محاسبه درصد کارآیی پارتو (PEP) فرمول ذیل استفاده می شود :
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۶- نتایج و مباحث
تفاوت های ذیل در فرآیند توسعه سریع برنامه های کاربردی سنتی و مدل پیشنهادی همان گونه که در جدول ۵ نشان داده شده است مشخص می گردند [۴][۵].
اصل پارتو توسعه برنامه های کاربردی
۷- نتیجه گیری
اصل پارتو یک قاعده سر انگشتی اقتصادی به شمار می آید که به هنگام به کار گیری آن در مدل فرآیند توسعه سریع سیستم های کاربردی مهندسی نرم افزار سبب ارائه ارزش های مشخص تری در ارتباط با ضروریات و نیازهای مطرح شده خواهد شد. این ارزش های مشخص به ما در زمینه تعیین مهم ترین نیازها و ضروریات کمک می نماید و بنابراین می توان بر روی آن چه که سبب حصول محصول بهتری می شود، در مقایسه با روش توسعه سریع سیستم های کاربردی سنتی، تمرکز نمود. علاوه بر این راهکاری جهت کنترل موفقیت ماژول جاری با استفاده از درصد کارآیی پارتو وجود دارد. این راهکار ارائه دهنده یک مولفه مدیریتی بهتر کلیه ماژول ها و ویژگی های پیاده سازی می باشد. بنابراین می توان به این نتیجه دست یافت که مدل پیشنهادی بهتر از مدل سنتی می باشد و از کارایی بیشتری برخوردار است.