ویتامین D و دیابت
ویتامین D و دیابت – ایران ترجمه – Irantarjomeh
مقالات ترجمه شده آماده گروه پزشکی
مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی
مقالات
قیمت
قیمت این مقاله: 25000 تومان (ایران ترجمه - irantarjomeh)
توضیح
بخش زیادی از این مقاله بصورت رایگان ذیلا قابل مطالعه می باشد.
شماره | ۵۳ |
کد مقاله | MDSN53 |
مترجم | گروه مترجمین ایران ترجمه – irantarjomeh |
نام فارسی | ویتامین D و دیابت |
نام انگلیسی | Vitamin D and diabetes |
تعداد صفحه به فارسی | ۱۶ |
تعداد صفحه به انگلیسی | ۶ |
کلمات کلیدی به فارسی | ویتامین D, بیماری قند |
کلمات کلیدی به انگلیسی | Vitamin D, Diabetes mellitus |
مرجع به فارسی | ژورنال بیوشیمی استروئید و بیولوژی مولکولیبخش غدد درون ریز، دیابت و متابولیسم، مرکز پزشکی تافتز، بوستون، ایالات متحدهالزویر |
مرجع به انگلیسی | Journal of Steroid Biochemistry & Molecular Biology; Division of Endocrinology, Diabetes and Metabolism, Tufts Medical Center, Boston, MA, United StatesBone Metabolism Laboratory, Jean Mayer US Department of Agriculture Human Nutrition Research Center on Aging, Tufts University, Boston, MA, United States; Elsevier |
کشور | ایالات متحده |
ویتامین D و دیابت
چکیده
بر مبنای شواهد حاصل از مطالعات انجام شده بر روی انسان ها و حیوانات، ویتامین D به عنوان یک تغییر دهنده بالقوه ریسک دیابت نوع ۱ و ۲ به شمار می آید. ویتامین D به نظر از تاثیرات مستقیم (از طریق فعال سازی گیرنده ویتامین D) و غیر مستقیم (از طریق تنظیم هموستاز کلسیم) بر روی مکانیزم های مختلف مرتبط با فیزیولوژی بیماری شناسی هر دو نوع دیابت، شامل کارکرد نامناسب سلول بتای لوز المعده، عملکرد معیوب انسولین و التهاب سیستماتیک، برخوردار می باشد. مطالعات موردی شاهدی نشان دهنده آن می باشند که مکمل سازی ویتامین D در دوران حاملگی یا اوایل کودکی در ارتباط با کاهش ریسک بروز دیابت نوع ۱ می باشد. هیچگونه آزمایش خاصی در خصوص تاثیر ویتامین D (آرگوکلسیفرول یا کوله کلسیفرول) بر روی دیابت نوع ۱ وجود ندارد. نوعی ارتباط بین کمبود یا نارسایی ویتامین D و ایجاد دیابت نوع ۲ در مطالعات مشاهداتی طولی گزارش شده است، اما این ارتباط پایدار نمی باشد. نتایج حاصله از برخی از آزمایشات و تحلیل های انجام شده بر روی اطلاعات برای بررسی نتایج خاص استخوانی معرف هیچگونه تاثیری در زمینه استفاده از مکمل های ویتامین D بر روی قند خون در افراد بالغ سالم نمی باشد، اما ویتامین D می تواند از پیشرفت دیابت در افراد بالغی که از نابردباری گلوکوزی رنج می برند بکاهد. از آنجایی که ویتامین D به عنوان یک نشانگر ممتاز وضعیت کلی سلامتی به حساب می آید، نتایج مثبت گزارش شده در برخی از مطالعات مشاهداتی را می توان بعنوان برخی از ویژگی های برآورده نشده و نامشخص این مقوله برشمرد. بنابراین، این فرض که ویتامین D قابلیت تغییر یا اصلاح ریسک دیابت را دارد، بعنوان مبحثی تلقی می شود که می بایست آن را در آزمایشات مرتبطی که برای چنین هدفی طراحی شده اند ثابت نمود.
کلمات کلیدی: ویتامین D، بیماری قند
ویتامین D و دیابت
۱- مقدمه
دیابت بعنوان یک بیماری مزمن بشمار می آید که سبب افزایش مرگ و میر و ازدیاد هزینه مراقبت های بهداشتی شده است. این عارضه هم اکنون یک اپیدمی جهانی بشمار می آید. انتظار می رود که مجموع کل افراد دیابتی در سراسر جهان، از ۱۷۱ میلیون در سال ۲۰۰۶، به ۳۶۶ میلیون تا سال ۲۰۳۰ افزایش یابد [۱]. با وجود آن که اکثریت موارد جدید غالباً نشات گرفته از دیابت نوع ۲ می باشند، بروز دیابت نوع ۱ نیز در سطح فزاینده ای مطرح می باشد. شیوع فزاینده و گسترده دیابت ضرورت توجه به رویکردهای نوآورانه در خصوص مدیریت و ممانعت از این بیماری را آشکار ساخته است. داده های مربوط به همه گیر شناختی مشخص کننده این موضوع می باشند که از بین ده مورد از عوامل مرتبط با عارضه دیابت نوع ۲، نه مورد را می توان در ارتباط با تغییرات در سبک زندگی و عادات دانست [۲]. با این وجود، حصول و نگهداری نوعی از تغییرات سبک زندگی در دراز مدت مشکل است. اطلاعات اندکی در خصوص عوامل خطرساز قابل اصلاح برای دیابت نوع ۱ وجود دارد. بنابراین، شناسایی عوامل قابل اصلاح در زمینه ممانعت از هر دو نوع دیابت ها ضروری می باشند. اخیراً، شواهد گسترده حاصل آمده از مطالعات انجام شده بر روی انسان ها و حیوانات ارائه شده که مشخص کننده این موضوع هستند که ویتامین D نقش قابل توجهی را در اصلاح و تغییر ریسک مربوط به دیابت به عهده دارد [۳].
ویتامین D و دیابت
۲- مکانیزم های بالقوه عملکردهای ویتامین D بر روی متابولیسم گلوکز
نوع ۱ دیابت به واسطه تخریب خود ایمنی سلول های بتای لوزالمعده می باشد که منجر به ناکارآمدی مطلق انسولین می گردد. برای رشد دیابت نوع ۲، عملکرد معیوب سلول بتای لوزالمعده ای، غالبا شاهد وجود مقاومت در برابر انسولین و التهاب سیستماتیک هستیم. مستندات متعددی جهت تایید این نظریه وجود دارد که ویتامین D بر روی کلیه این موارد تاثیر گذار است [۳].
نقش ویتامین D در عملکرد سلول بتای لوزالمعده ای می بایست بر مبنای پیوند گردشی ۱، ۲۵ – دی هیدروکسی ویتامین D به گیرنده بتا – سلولی ویتامین D مد نظر قرار گیرد. به طور جایگزین، ویتامین D قابلیت عمل از طریق فعال سازی ۲۵ – هیدروکسی ویتامین D (25OHD) به وسیله یک – آلفا – هیدروکسیلاز، را خواهد داشت که در سلول های بتا بیان می شوند. ویتامین D ممکن است به صورت مستقیم سبب ارتقای حساسیت انسولین از طریق شبیه سازی بیان گیرنده های انسولین و / یا از طریق فعال سازی پراکسیزوم گیرنده تکثیر کننده – فعال شده (PPAR-d)، یک عامل نسخه برداری مشمول شده در تنظیم متابولیسم اسید چرب در عضلات مخطط یا کالبدی بافت چربی شود. ویتامین D هم چنین ممکن است به صورت غیر مستقیم بر روی ترشح انسولین و میزان حساسیت ان از طریق نقش آن در تعدیل غلظت کلسیم خارج سلولی و جریان آن به سمت غشاء های سلولی در سلول بتا و بافت های هدف – انسولین جانبی تاثیر گذار باشد. در نهایت خواص ایمنی- تعدیل / ایمونومدولاتوری کاملاً شناخته شده ویتامین D در ارتباط با فعالیت سلول – تی [۴] بر روی تعدادی از مراحل مرتبط با فرآیند خود ایمنی که منجر به دیابت نوع ۱ می شود تاثیر گذار خواهد بود.
ویتامین D و دیابت
۳- شواهدی از مطالعات انسانی ارتباط ویتامین D و دیابت نوع ۱
۳-۱٫ مطالعات مشاهداتی برای دیابت نوع ۱
برای مدت مدیدی است که کمبود ویتامین D به عنوان یک عامل خطرناک ابتلای به دیابت نوع ۱ مد نظر می باشد. شواهد غیر مستقیم نشات گرفته از مطالعاتی هستند که میزان شیوع بالاتر دیابت نوع ۱ را در کشورهای قرار گرفته در عرض جغرافیایی بالاتر، در مقایسه با کشورهای قرار گرفته در عرض جغرافیایی پایین تر، مشخص ساخته اند [۵]. علاوه بر این گوناگونی فصلی در زمینه تاریخ تولد بیمارانی که متعاقباً دچار دیابت نوع ۱ گردیده اند نیز قابل توجه می باشد و معرف آن است که میزان خطر در کودکانی که در خلال ماه های بین بهار الی تابستان به دنیا آمده اند بیشتر است، که خود موکد تاثیر نور خورشید کمتر در رحم است [۶]. دیابت نوع ۱ غالباً در فصل زمستان بیشتر تشخیص داده می شود [۷، ۸]. مطالعات اکولوژیکی از پارامتر های عرض جغرافیایی و فصل به عنوان شاخص هایی در زمینه میزان محدود شدگی نور خورشید استفاده نموده اند که خود در ارتباط با وجود کمتر ویتامین D می باشد. با این وجود، این مورد صرفاً به عنوان یک فرض مطرح است چرا که عوامل دیگری نیز ممکن است در این ارتباط مطرح باشند (همانند آلودگی های ویروسی یا رفتارهای غیر متحرک، که بیشتر در زمستان شیوع دارند).
۳-۲٫ آزمایشات کنترل شده تصادفی در ارتباط با دیابت نوع ۱
هیچگونه آزمایشی که مشخص کننده تاثیر ویتامین D2 (ارگوکلسیفرول) یا D3 (کوله کلسیفرول) و مکمل های آن بر روی باز دارندگی یا مداوای دیابت نوع ۱ باشد مشاهده نشده است. در یک آزمایش پیلوت برچسب – آشکار، انجام شده بر روی ۷۰ کودک، با میانگین سنی ۱۴ سال، که دارای بیماری دیابت نوع ۱ بودند، کلسیتریول یا ویتامین D فعال از مناسب ترین تاثیر در حد متوسط بر روی عملکرد بتا سلولی لوز المعده ای باقی مانده برخوردار بوده است. با این وجود، کاهش در میزان غلظت A1c هموگلوبین پس از یک سال از نظر آماری معنی دار نبوده است ] ۱۵ [.
ویتامین D و دیابت
۴- شواهدی از مطالعات انسانی ارتباط دهنده ویتامین D و دیابت نوع ۲
۴-۱٫ مطالعات مشاهداتی برای دیابت نوع ۲
چندین مطالعه سطح مقطع اقدام به بررسی ارتباط بین وضعیت ویتامین D و شیوع نابردباری گلوکزی یا دیابت نوع ۲ نموده اند. با وجود آن که غالب مطالعات نوعی ارتباط معکوس بین وضعیت ویتامین D و نابردباری گلوکزی را گزارش نموده اند، مطالعات دیگر قابلیت نشان دادن چنین ارتباطی را نداشته اند (مطالعات بررسی شده به وسیله Pittas و همکاران ] ۳ [).
دو مطالعه هم گروهی طولی از ایالات متحده و یک مطالعه از فنلاند (که اقدام به آنالیز دو گروه مجزا نمودند) نوعی ارتباط را بین وضعیت ویتامین D و ریسک شیوع دیابت نوع ۲ را گزارش نموده اند ] ۱۶ – ۱۸ [ (جدول ۱). در مطالعه سلامت زنان، مقدار جذب روزانه ۵۱۱ یا بیشتر ویتامین D در ارتباط با کاهش ریسک شیوع دیابت نوع ۲، در مقایسه با یک مقدار جذب روزانه ۱۵۹ یا کمتر (۷/۲ % در برابر ۶/۵ % گروه های دارای دیابت نوع ۲، به ترتیب) بوده است ] ۱۶ [. با این وجود، این تحلیل هیچگونه متغیر کمکی به غیر از سن در نظر گرفته نشده است. در تحلیل گروه فرعی از مطالعه سلامت پرستاران، نوعی ارتباط معنی دار آماری با توجه به کاهش کمتر خطر دیابت نوع ۲ در بین زنانی به چشم می خورد که بالاترین مقدار جذب ویتامین D و کلسیم (۶۷/۰ RR، ۹۵% برای جذب روزانه ۴۹/۰ CI ، ۹۰/۰ ویتامین D و روزانه ۸۰۰ کلسیم در برابر مقدار روزانه ۱۲۰۰ ویتامین D و روزانه ۴۰۰ کلسیم) را گزارش نموده است ] ۱۷ [. یک ارتباط معنی دار مهم آماری بین میزان جذب بیشتر ویتامین D و خطر کمتر شیوع به دیابت نوع ۲ نیز در بین مردان در مطالعه بهداشتی (۱۷/۰ RR، ۹۵% CI 05/0، در مقایسه با غلظت ۲۵[OH]D 75 nmol/Lدر برابر ۲۲ nmol/L) به چشم می خورد ] ۱۸ [. سه آنالیز (دو مورد برای زنان ] ۱۷، ۱۸ [ و یک مورد برای مردان ] ۱۸ [) نیز موکد یک مقدار کمتر اما از نظر آماری بی معنا، خطر دیابت نوع ۲ در بین مشارکت کنندگان بین دو گروه با وضعیت جذب بالاترین میزان و پایین ترین میزان ویتامین D بوده است، در حالی که یک آنالیز در مردان مشخص کننده افزایش بدون معنا از نظر آماری در ریسک با توجه به وضعیت جذب بیشتر ویتامین D بوده است.
۴-۲٫ آزمایشات کنترل شده تصادفی در ارتباط با دیابت نوع ۲
هفت آزمایش کنترل شده اقدام به بررسی تاثیر مکمل های دارای فرمولاسیون های مختلف ویتامین D بر روی پارامترهای مرتبط با دیابت نوع ۲ (گلوکز پلاسمای ناشتا، A1c هموگلوبین یا شیوع دیابت نوع ۲) نموده اند (جدول ۲) ] ۱۹ – ۲۵ [. مدت مطالعه از ۲ ماه الی ۷ سال متغیر بوده و دوزها در محدوده از روزانه ۴۰۰ تا یک دوز تکی ۰۰۰/۱۰۰ IU ویتامین D در نظر گرفته شده است. در پنج مطالعه که در آن اقدام به ارائه مکمل ویتامین D بدون ارائه مکمل های کلسیم شده است، هیچگونه تاثیری بر روی برآورد های گلیسمیک یا مرتبط با قند خون وجود نداشته است ] ۱۹، ۲۰، ۲۳ – ۲۵ [. دو آزمایش اقدام به گزارش نمودن تاثیر ویتامین D3 ترکیبی و مکمل های کلسیم بر روی دیابت نوع ۲ در تحلیل های پسا تجربه ای نموده اند. در یکی از این آزمایشات که جهت ارزیابی نتایج مرتبط با استخوان انجام شده بود، ویتامین D3 ترکیبی (۷۰۰ IU در روز) و کلسیم (۵۰۰ میلی گرم در روز)، مکمل رقیق شده سبب افزایش میزان قند خون ناشتا در زیر گروه شرکت کنندگان دارای نقص گلوکز ناشتا در ناحیه خط مبنا شد، اما در عین حال این آزمایش هیچگونه تاثیری بر روی قند خون ناشتا در بین اشخاصی که دارای میزان تلرانس طبیعی گلوکز در خط مبنا می باشند نداشته است ] ۲۱ [. در مقابل، ویتامین D3 ترکیبی (۴۰۰ IU/day) و مکمل کلسیم (۱۰۰۰ mg/day) در آزمایش راه کار بهداشت زنان (WHI) سبب کاهش خطر شیوع به دیابت در خلال یک دوره هفت ساله نشده بود ] ۲۱ [. در WHI، هیچگونه تاثیر معنی داری بر روی درمان قند خون ناشتا یا شاخص های ساده مقاومت در برابر انسولین مشاهده نشده است. این نتیجه در مطالعه WHI ممکن است به واسطه دوز اندک ویتامین D (400 IU/day) باشد که به گروه تحت درمان فعال داده می شد و بر مبنای ویژگی های آزمایشی هر کدام از شرکت کنندگان غالباً مقدار مشخصی از مکمل ویتامین D را دریافت نمی نمودند و میزان دریافتی بر حسب نظر خود آنها متغیر بوده است.
ویتامین D و دیابت
۵- خلاصه شواهد حاصل از مطالعات انسانی بر روی دیابت های نوع ۱ و ۲
با وجود آن که مطالعات سطح مقطع گزارش دهنده ارتباط نسبتاً پایداری بین وضعیت پایین ویتامین D و شیوع دیابت های نوع ۱ یا ۲ بوده اند ] ۳، ۲۶ [، شواهد حاصل از مطالعات مشاهداتی طولی به صورت پراکنده و نامشخص بوده و بنابراین نتیجه گیری قطعی را نمی توان به دلایل مختلف ذیل حاصل نمود: سوگیری موجود در مطالعات مورد – شاهد در ارتباط با دیابت نوع ۱ به هنگامی که پیش بینی کننده (وضعیت ویتامین D) بر مبنای سالیان فراخوانی پس از تشخیص دیابت مورد ارزیابی قرار گرفته باشد، این مورد شامل تنوع قابل توجهی بین همکاران مختلف، عدم وجود تعدیل برای مخدوش کنندگان و به طور مهم، موارد مغشوش باقی مانده که مشخص کننده آن هستند که وضعیت ویتامین D را می توان به عنوان یک نشانگر ممتاز بهداشت کلی به حساب آورد. علاوه بر این حاصل آوردن نتیجه گیری های قطعی از آزمایشات مشکل است، چرا که تنها آزمایشات اندکی در ارتباط با دیابت نوع ۱ وجود دارند که از فرم فعال ویتامین D استفاده نموده اند، در عین حال آزمایشات مرتبط با دیابت نوع ۲ غالباً به صورت تحلیل های پسا تجربه ای بوده اند.
ویتامین D و دیابت
۶- جذب بهینه ویتامین D در ارتباط با دیابت
جذب بهینه ویتامین D و غلظت ۲۵OHD در مباحث داغ اخیر مطرح گردیده و نوعی اجماع فزاینده در این ارتباط وجود دارد که جذب ویتامین D فراتر از میزان توصیه شده کنونی را می توان در ارتباط با نتایج بهتر بهداشتی در نظر گرفت. در ایالات متحده میزان توصیه شده کنونی جذب ویتامین D 400 IU/day برای سنین ۵۱ الی ۷۰ سال و ۶۰۰ IU/day برای سن بیش از ۷۰ سال ] ۲۷ [ می باشد، اما این میزان هم اکنون در حال بررسی به وسیله انستیتو پزشکی ایالات متحده است. بر مبنای مطالعات موجود بررسی شده در این مطالعه، مشخص نمودن یک نتیجه گیری قطعی برای سطح ۲۵OHD بهینه در ارتباط با دیابت مشکل می باشد.
ویتامین D و دیابت
