الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه(شماره حساب)ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.comشامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر --مقالات آماده سفارش داده شده پس از تایید به ایمیل شما ارسال خواهند شد.
قیمت
قیمت این مقاله: 48000 تومان
(ایران ترجمه - Irantarjomeh)
توضیح
بخش زیادی از این مقاله بصورت رایگان ذیلا قابل مطالعه می باشد.
شماره
۴۵
کد مقاله
TEC45
مترجم
گروه مترجمین ایران ترجمه – irantarjomeh
نام فارسی
فاجعه در ژاپن: یک مطالعه موردی
نام انگلیسی
Disaster in Japan: A Case Study
تعداد صفحه به فارسی
۴۹
تعداد صفحه به انگلیسی
۱۸
کلمات کلیدی به فارسی
فاجعه, ژاپن, مطالعه موردی
کلمات کلیدی به انگلیسی
Disaster, Japan, Case Study
مرجع به فارسی
دپارتمان علوم ژاپن، کالج زبان و فرهنگ، دانشگاه سیدنی، استرالیا
ژورنال مدیریت بلایای آسیا – پاسفیک
اسپرینگر
مرجع به انگلیسی
Dep. Japanese Study, Uni. Sydney; Springer
کشور
استرالیا
فصل ۳
فاجعه در ژاپن: یک مطالعه موردی
۳-۱٫ مقدمه
از بین سه فاجعه ای که در ۱۱ مارس ۲۰۱۱ اتفاق افتاد، تنها زمین لرزه و سونامی ناشی از آن به عنوان بلایای طبیعی شناخته شدند. ژاپن از تاریخچه قابل توجهی در خصوص زلزله های ویرانگر برخوردار است، شامل یک زلزله در ۱۸۹۶ که در بیرون بخش ساحلی آیواته رخ داد و سبب مرگ بیش از ۲۲ هزار نفر گردید. زلزله مارس ۲۰۱۱ نیز که مرکز آن در شرق جزیره ژاپن بود مجددا سبب بروز فاجعه در همین بخش گردید. در صورتی که دولت ژاپن و شرکت نیروی برق توکیو (TEPCO) حادثه شوم سال ۱۸۹۶ را جدی گرفته بودند و راکتور اتمی را دورتر از دریا در امتداد ساحل شرقی بنا می نهادند، صدمه دیدگی این راکتور هسته ای، ناشی از امواج خروشان، قطعاً قابل جلوگیری می بود. در مقابل، سونامی سبب بروز خرابی در سیستم های خنک کننده محافظتی در سه راکتور هسته ای داییچی فوکوشیما شده و موجبات گرم شدن بیش از حد راکتور را فراهم آورده و در نهایت با ذوب آن موجب انتشار مقادیر زیادی از تشعشع در هوا و بروز آلایندگی محیطی، سرزمینی و آب های مجاور شده و سلامت هزاران فرد را به مخاطره انداخته و پیامدهای پس از آن را به وجود آورد.
فاجعه هسته ای فوکوشیما سبب شد تا ژاپن با چالش های زیادی روبرو گردد: بازسازی زمین های تخریب شده و سکنی گزینی مجدد مردم در مناطق دیگر از جمله این موارد به شمار می آیند. این فصل عوامل مختلفی را خاطرنشان می سازد که چه به صورت مثبت یا منفی بر روی فرایند بازسازی در ارتباط با مولفه های پس از بروز فاجعه، یعنی ۱۱ مارس ۲۰۱۱، تاثیر گذار بوده اند. در ابتدا، این مطالعه آمادگی ژاپن برای چنین بلایایی را مورد بررسی قرار می دهد. ژاپن درس های قابل توجهی را در ارتباط با مدیریت بلایا و آمادگی در برابر زمین لرزه منطقه کوب در سال ۱۹۹۵ آموخته است. با این وجود، کاربرد این درس ها برای حادثه هسته ای در فوکوشیما با توجه به توسعه “روستای هسته ای” که در آن اقدام به کنترل ویژگی های تامینی انرژی هسته ای ژاپن می گردید – با وقفه روبرو شد – در حقیقت فرآیند تجارت انرژی خود مسئول قرار گیری تاسیسات هسته ای در چنین موقعیت خطرناکی نزدیک به دریا، در امتداد ساحل شرقی هونشو، تلقی می گردد. متعاقباً بررسی انجام شده این موضوع را مورد کنکاش قرار داد که چگونه دولت ژاپن و به طور کلی عموم مردم با این بلا مقابله نموده، و در این راستا عدم وجود یک رهبری سیاسی قدرتمند در ژاپن خاطرنشان خواهد شد. آن هم مولفه ای که بر مبنای آن نیاز ویژه ای به یک رهبری ملی مشترک در این رابطه احساس می شود. چنین مشکلی با استفاده از زیر ساخت ها و برآوردهای مرتبط و با بهره گیری از یک شبکه متشکل از ویژگی اضطراری و هماهنگ اجتماعی قابل جلوگیری می بود. مولفه نهایی اقدام به مخاطب قرار دادن مشکلات جاری در خصوص برنامه ریزی برای آینده می نماید: تنش های سیاسی در خصوص نوسازی کل ناحیه توهوکو که به واسطه این بلا کاملاً زیان دیده است، همراه با خط مشی های انرژی متعاقب ژاپن، و تغییر مناطق مسکونی بیش از ۱۰۰ هزار سکنه که زندگی آن ها تحت الشعاع قرار گرفته است از جمله مولفه های مورد بررسی می باشند.
۳ـ۲٫ قبل از فاجعه
۳ـ۲ـ۱٫ درس های فرا گرفته شده از فجایای قبلی
دو درس مهم از زمین لرزه کوب (Kobe) به سال ۱۹۹۵ فرا گرفته شد که در ارتباط با به حداقل رسانی صدمات بلایای سال ۲۰۱۱ مؤثر بوده اند. اولین مورد در ارتباط با رویه های ایمنی و تخلیه سکنه در رخداد زمین لرزه می باشد. در پی زمین لرزه Kobe به سال ۱۹۹۵، دستورالعمل ها و قوانین ساختمانی مورد تجدید نظر قرار گرفته و اصلاحیه هایی در خصوص ساخت بناها، پل ها، راه آهن و خطوط قطار در ارتباط با مقاوم سازی آنها در برابر زمین لرزه ارائه گردیدند. تمرین تخلیه سکنه به صورت مرتب، پناه دادن و ایجاد پناهگاه برای امور اضطراری و پخش اطلاعات به صورت گسترده و دستورالعمل های مرتبط از جمله مواردی تلقی می شوند که در اینگونه از تمرین ها مدنظر قرار گرفته و چنین راهکارهایی در ژانویه ۲۰۱۱ در هفته امداد و نجات از سوی داوطلبان تمرین گردیده تا از این طریق این اطمینان حاصل شود که افراد از آنچه می بایست انجام دهند کاملاً آگاه باشند و به علاوه بدانند که در هنگام وقوع حوادث اضطراری می بایست به کجا پناه ببرند. نتیجه این برنامه جامع ملی عدم خراب شدن هیچ ساختمانی در توکیو و عدم بروز صدمات قابل توجه از زلزله ۱۱ مارس می باشد، که ویژگی قابل توجه چنین مؤلفه ای آن است که این موارد در حالی به دست آمده اند که میزان زلزله بر حسب مقیاس ریشتر به ۰/۹ نیز رسیده است. با توجه به آنکه هر یک از نواحی موجود در ژاپن ممکن است نزدیک به خط مرکز زمین لرزه باشند، و همچنین مشکل پیش بینی بزرگی زمین لرزه، برآوردهای مشخص شده در ارتباط با محافظت از سکنه در برابر زمین لرزه از اهمیت کاملاً فزاینده ای برخوردار می باشند.
۳ـ۲ـ۲٫ خط مشی هسته ای ژاپن قبل از بروز فاجعه
به هنگام بروز فاجعه سال ۲۰۱۱ ژاپن، ۵۴ نیروگاه برق هسته ای در حال فعالیت بوده و دو نیروگاه های دیگر نیز در حال ساخت بودند. چرا ژاپنی ها اقدام به پذیرش و پشتیبانی از ساخت نیروگاه های برق اتمی به عنوان منبع انرژی نموده اند، آن هم به هنگامی که جمعیت این کشور درد و رنج بسیار شدیدی را از بمباران اتمی در سال ۱۹۴۵ تجربه نمودند؟ انگیزه اصلی نشأت گرفته از خط مشی خارجی ایالات متحده (US) می باشد. در دسامبر ۱۹۵۳، رئیس جمهور آیزن هاور اقدام به ارائه یک خط مشی تحت عنوان “اتم برای صلح” در مجمع عمومی سازمان ملل نمود تا از این طریق قابلیت تغییر ادراک اتمی را داشته باشد که بر مبنای آن این تصور وجود داشت که چنین نیرویی صرفاً مصرف نظامی دارد. در حقیقت، این خط مشی به عنوان نوعی سرپوش تبلیغاتی برای توسعه و آزمایش سلاح های هسته ای بوده است. در این راستا رئیس کمیسیون انرژی اتمی آمریکا، Lewis Strauss، این موضوع را در سال ۱۹۵۸ اقرار نموده که هدف اصلی بزرگ نمودن ویژگی های کاربرد صلح آمیز ابزارهای برق هسته ای بوده است تا از این طریق قابلیت ایجاد نوعی جو جهانی فراهم شود که البته بسیار مطلوب تر از توسعه و تست سلاح های اتمی می باشد. مشارکت ژاپن در این برنامه نیز حیاتی بود. در ابتدا، عامه ژاپنی ها قویاً در برابر این ایده مقاومت نشان می دادند، اما در پی یک تعامل دو ساله با ایالات متحده و دول ژاپن (۱۹۵۴ ـ ۱۹۵۵)، استفاده صلح آمیز از نیروی هسته ای پذیرش بیشتری در ژاپن یافت. در دسامبر ۱۹۵۵، Diet اقدام به تصویب قوانین اصلی انرژی اتمی نمود، که در مقابل سبب ایجاد کمیسیون انرژی اتمی ژاپن گردید.
…
۳ـ۳٫ برخورد با بلایا
۳ـ۳ـ۱٫ واکنش های اضطراری دولتی و غیر دولتی
آنچه هم اکنون به عنوان زمین لرزه بزرگ شرق ژاپن خوانده می شود در حقیقت یک ابرفاجعه می باشد که متشکل از یک زمین لرزه غیرمترقبه به بزرگی ۹ درجه ریشتر، و زمین لرزه های متعاقب به مدت یک هفته به بزرگی ۶ و ۷ درجه، همراه با یک سونامی که بیش از ۵۰۰ کیلومتر مربع را در نوردید و سبب آب شستگی و زدودن بسیاری از شهرها و روستاها در مسیر خود شد. در خلال سه روز، سه راکتور در تأسیسات برق اتمی داییچی در فوکوشیما ذوب گردیدند و مقدار نامشخصی از تشعشع اتمی را در اتمسفر پراکنده شده و این تشعشع به خاک، رودخانه ها، کوهستان ها و دریای اطراف نیز سرایت نمود. در بعدازظهر ۱۱ مارس ۲۰۱۱، بیست هزار نفر مرده بودند که غالب آنها به واسطه غرق شدن بود. آمارهای جامع در گزارش اجرایی دولت ژاپن و بانک جهانی در سال ۲۰۱۲ انتشار یافتند.
…
۳ـ۳ـ۲٫ مدل ایشینوماکی
در ایشینوماکی، مشارکت نزدیکی بین سه بخش ذیل حاصل شده است: (۱) مرکز نجات بلایای شهری شامل دپارتمان آتش نشانی، پلیس و نیروی دفاع از خود، (۲) گروه های داوطلب NPO و NGO، و (۳) داوطلبین فردی. مقیاس فاجعه به وجود آمده در این شهر به اندازه ای بود که شورای شهر قابلیت کنترل یا استفاده از سیستم های نجات مشخص شده را نداشت. خوشبختانه، یک توافق مشارکت بین شورای شهر و مؤسسه آکادمیک محلی، دانشگاه سنشو، آماده امضا بود. با توجه به بروز صرفاً صدمات کوچک، دانشگاه سنشو به عنوان نکته اصلی تلاش های نجات تلقی می گردید، که در آن گروه های محلی و داوطلبین با هم در نوزده بخش شامل غذا رسانی، کمک های پزشکی، حمل و نقل، پشتیبانی از کودکان و تمیزسازی خدمت می نمایند. داوطلبان محل مناسب و همچنین غذا و تأسیسات مختلف را در اختیار دارند. این گروه های مختلف با یکدیگر با توجه به آنچه هم اکنون تحت عنوان یک مدل موفق حاصل آمده از تعامل محلی خوانده می شود به مشارکت می پردازند.
۳ـ۴٫ عواقب فاجعه
۳ـ۴ـ۱٫ تنش های سیاسی
فجایای سه گانه سبب ایجاد بزرگترین بحرانی گردید که ژاپن از انتهای جنگ جهانی دوم با آن رو به رو شده بود. اما به جای متحدسازی به منظور رهبری فرایندهای بازسازی ملی، احزاب اصلی سیاسی وارد خط مشی های سیاسی نامطلوبی گردیدند ـ مخصوصاً LDP، که در مقابل سعی در ساقد نمودن دولت و نخست وزیر نااوتو کان می نمود. تنها یک هفته بعد از فاجعه، کان رهبر حزب LDP را جهت نشست مشترک دولت برای ایجاد یک روحیه رهبری مشارکتی دعوت نمود. این دعوت سریعاً رد شد. کان در انظار عمومی به عنوان یک رهبر ضعیف و غیرقابل اطمینان شناسایی شده بود. وی برای بروز چنین مشکلاتی و همچنین عدم موفقیت در متحد سازی Diet و حتی حزب خود با انتقاد روبه رو شده بود.
…
۳ـ۴ـ۲٫ خط مشی انرژی
تا زمان ذوب نیروگاه فوکوشیما، انرژی هسته ای به عنوان یک حوزه محافظت شده دولت در ارتباط با پیاده سازی این انرژی به وسیله شرکت های مرتبط تلقی می شد. پنجاه و چهار راکتور هسته ای قبلاً نصب شده بودند. پنج مورد از آنها ۳۰% از نیازهای برق ژاپن را تأمین می نمودند. راکتورهای بیشتری برنامه ریزی شده بود که سبب می گردید تا ۵۰% از برق ژاپن تأمین شود. پس از ذوب راکتورها، سئوالی در ذهن افکار عمومی نقش بست که چگونه می توان نسبت به تضمین تأمین انرژی آینده اقدام نمود. در عین آنکه تأثیر کامل تشعشع از این فاجعه به طور کامل شناخته شده نمی باشد، جمعیت به زور در یک محیط آلوده از تشعشع نگه داشته شده اند که ممکن است خود منجر به بروز خطرات بهداشتی در آینده شود. در نشست های جامعه مدنی و رأی گیری های رسانه ها، تمایل عموم مردم برای داشتن جامعه ای عاری از انرژی هسته ای به عنوان یک تمایل آشکار مشخص شده است. به طور مثال، در ۱۱ نشست عمومی در تابستان ۲۰۱۲، در حدود ۷۰% از شرکت کنندگان ایده آینده بدون انرژی هسته ای را مورد پشتیبانی قرار دادند و در یک رأی گیری که به وسیله شرکت Asahi Shimbun در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۲ برگزار شد، روز انتخاب ملی ۸۷% پاسخ دهندگان رأی به حذف فوری یا تدریجی نیروی هسته ای دادند.
…
۳ـ۴ـ۳٫ تغییر موقعیت و بازسازی
شورای طراحی بازسازی ژاپن (RDC) یکسری از توصیه های جامع در خصوص برنامه بازسازی نواحی تحت تأثیر فاجعه را اعلام نمود. چهار فصل اعلام شده از سوی این کمیته در ارتباط با بازسازی مناطق تحت تأثیر، احیای زندگی و احشام، بازسازی حوادث هسته ای، و ایجاد فضای بازسازی بر حسب مفاهیم بین المللی در ارتباط با ارائه فعالیت های مختلف اجرایی نه تنها در مناطق تحت تأثیر بلکه در کل ژاپن و جهان می باشد. توصیه های اولیه به شرح ذیل هستند:
برنامه ریزی برای ناحیه می بایست بر مبنای ویژگی های اجتماعی باشد و در آن نیازهای افراد مسن و معلول در نظر گرفته شود. این برنامه ها می بایست قابلیت گردآوری مردم در نواحی مسکونی و تجاری شهرها و روستاها را داشته باشد و در آن زیرساخت های مناسب شهری لحاظ گردیده باشد و در نهایت نتیجه می بایست ایجاد جامعه ای باشد که قابلیت برآورده سازی نیازهای سکنه را ارائه نماید.
…
فاجعه در ژاپن: یک مطالعه موردی
۳ـ۵٫ نتیجه گیری
درس هایی که می توان از سه فاجعه اخیر ژاپن آموخت:
قوانین و مقررات در ارتباط با انرژی هسته ای می بایست به منظور محافظت از ایمنی عامه مردم، سلامت و رفاه آنها کاملاً اعمال شوند. تصمیمات به وسیله دولت های ژاپن در دهه ۱۹۵۰ جهت ساخت راکتورهای هسته ای به طور کامل بر مبنای ویژگی های ایمنی عموم مردم نبوده است که مشخص کننده این موضوع می باشد، که چنین موردی می بایست با توجه به این مؤلفه مدنظر قرار گیرد که ژاپن به صورت پیوسته در معرض خطرات زمین لرزه قرار دارد. در ۱۱ مارس ۲۰۱۱، بروز زمین لرزه هایی سبب صدمه دیدگی به سیستم خنک سازی اضطراری در راکتور شماره ۴ مجتمع داییچی فوکوشیما گردید و در نهایت موجب ذوب و انتشار تشعشع شد.
تصمیم جهت قرار دادن راکتورها نزدیک نواحی ساحلی سبب افزایش خطر برای عامه مردم می شود.
مقید بودن به قواعد اکید ساختمان، پل ها، راه آهن و خطوط ریلی سبب نجات جان انسان خواهد شد.
نصب سیستم های هشدار اولیه با فناوری سطح بالا در شینکانزن (قطارهای سریع السیر) نیز سبب نجات جان اشخاص بسیاری شده است.
رهبری قدرتمند سیاسی و تصمیم گیری به موقع به عنوان مؤلفه های ضروری در مدیریت بلایا شناخته می شوند. دولت Diet ژاپن نتوانست کاملاً اقدام به متحدسازی و رهبری مردم و ملت ژاپن به صورت ضروری نماید.
لطفا به جای کپی مقالات با خرید آنها به قیمتی بسیار متناسب مشخص شده ما را در ارانه هر چه بیشتر مقالات و مضامین ترجمه شده علمی و بهبود محتویات سایت ایران ترجمه یاری دهید.
