الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه(شماره حساب)ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.comشامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر --مقالات آماده سفارش داده شده پس از تایید به ایمیل شما ارسال خواهند شد.
قیمت
قیمت این مقاله: 58000 تومان
(ایران ترجمه - Irantarjomeh)
توضیح
بخش زیادی از این مقاله بصورت رایگان ذیلا قابل مطالعه می باشد.
شماره
۱۱
کد مقاله
MDSN11
مترجم
گروه مترجمین ایران ترجمه – irantarjomeh
نام فارسی
داروهای ضد فشار خون
نام انگلیسی
Antihypertensive Drugs
تعداد صفحه به فارسی
۴۳
تعداد صفحه به انگلیسی
۱۴
کلمات کلیدی به فارسی
داروهای ضد فشار خون
کلمات کلیدی به انگلیسی
Antihypertensive Drugs
مرجع به فارسی
فارماکولوژی
مرجع به انگلیسی
Pharmacology – George M. Brenner and Craig W. Stevens
در حدود ۵۰ میلیون نفر در آمریکا فشار خون دارند که بعنوان فشار سیستولی ۱۴۰ میلیمتر جیوه یا بالاتر و یا فشار دیاستولی ۹۰ میلیمتر جیوه یا بالاتر تعریف می‌شود. حدود ۹۵ درصد از این موارد فشار خون، فشار خون ابتدایی می‌باشند در حالیکه بقیه به عنوان فشار خون ثانویه تلقی و طبقه بندی می‌شوند. هرچند علت فشار خون اولیه در هر بیماری معمولاً ناشناخته می‌باشد عوامل محیطی و ژنتیکی متعددی در ارتباط با آن شناخته شده است. اینها شامل چاقی، زندگی بدون فعالیت، مصرف بیش از حد سدیم بوسیله افرادی که به نمک حساسیت دارند، مصرف بیش از حد الکل و استرس یا فشارهای زندگی می‌باشد. فشار خون ثانویه عمدتاً بدلیل بیماری کلیوی یا اختلالات غدد(بعنوان مثال افزایش استروژن، آلدوسترون یا افزایش سطح کاتکول آمین) می‌باشد، و این عوامل معمولاً بوسیله دارو یا جراحی قابل تصحیح می‌باشند.
داروهای ضد فشار خون
تنظیم فشار خون
فشار خون بطور اولیه توسط سیستم عصبی سمپاتیک و کلیه‌ها از طریق تاثیر آنها در بازدهی قلبی و مقاومت عروقی محیطی می‌باشد.
بازده قلبی که محصول حجم خون خروجی از قلب و ضربان قلب می‌باشد بوسیله تحریک سیستم سمپاتیک از طریق فعالیت گیرنده‌های آدرنرژیک بتا در قلب صورت می‌گیرد. بازده قلبی همچنین تحت تاثیر کلیه‌ها می‌باشد که از طریق تنظیم حجم خون صورت می‌گیرد که این یکی از فاکتورهای تعیین کننده فشار پرشده قلب و حجم خون خارج شده از قلب در طی هر ضربان قلبی می‌باشد.
مقاومت عروقی محیطی به طور عمده توسط مقاومت نسبت به جریان خون در کل آرتریول(شریانهای کوچک) تعیین می‌شود که سطح مقطعی این شریانهای کوچک به انقباضات عضلانی ماهیچه‌های صاف شریانهای‌کوچک در بسترهای‌خونی متعدد بستگی دارد. از طریق فعال نمودن گیرنده‌های آدرنرژیک آلفا سیستم عصبی سمپاتیک باعث انقباض عضلات صاف دیواره آرتریول‌ها می‌شود و این منجر به تنگی عروق می‌گردد. مواد متعدد موجود در خونی نظیر وازوپریسین و انژیوتنسین II باعث تنگی عروق می‌گردد بعلاوه، آدنوزین ، سروتونین ، اندوتلین ، پروستاگلاندینس و تعدادی از مواد دیگر که به شکل موضعی در بافتهای مختلف تولید می‌گردد، همچنین در انقباضات عضلانی ماهیچه‌های صاف دیواره آرتریول ها اثر دارد. هدف این مواد تنظیم جریان خون در طول بافتهای مختلف می‌باشد و اینها همچنین می‌توانند بر روی فشار خون شریانی تاثیر بگذارند.
سیستم عصبی سمپاتیک تنظیم کوتاه مدت فشار خون را از طریق رفلکس(گیرنده‌های فشاری) کنترل می‌نماید. رفلکس تحریک سمپاتیک بازده قلبی و مقاومت عروقی محیطی را تنظیم می‌نماید و همچنین فشار خون را در پاسخ به تغییر در وضع بدن و تغییر در فعالیت فیزیکی تنظیم می‌نماید. کلیه‌ها عمدتاً مسئول کنترل فشار خون در دراز مدت می‌باشند و این از طریق حجم پلاسما و محور رنین ـ آنژیوتنسین ـ آلدوسترون می‌باشد. بوسیله این مکانیزم‌ها سیستم سمپاتیک و کلیه‌ها فشارخون شریانی را در حد متعادل و با تغییر کم در شخص در حال استراحت نگهداری کرده و همچنین فشار خون را در رابطه با تغییر فعالیتهای بدنی و تغییر موقعیت جسمی‌تنظیم می‌نماید.
مکان اثر و تاثیرات داروهای ضد فشار خون
۴ طبقه عمده داروهای ضد فشار خون شامل: داروهای مدر، داروهای شکننده(ضد) سیستم سمپاتیک، منع کننده‌های آنژیوتنسین، و گشادکننده‌های عروقی می‌باشند. زیر گروهها و نمونه‌های اینها در شروع این بخش ذکر گردید. داروهای متعدد ضد فشار خون، فشار خون را از طریق عصب بر روی یک یا چند منطقه مختلف پایین می‌آورد. این مناطق شامل کلیه‌ها، سیستم عصب سمپاتیک، محور رنین ـ آنژیوتنسین ـ آلدوسترون و یا ماهیچه‌های صاف عروقی می‌باشند(شکل ۱).
داروهای مدر
فصل ۱۳ اطلاعات جزئی راجع به داروهای مدر و استفاده آنها و نحوه عمل آنها و خاصیت دارویی آنها در بردارد. در اینجا تمرکز بحث بر روی استفاده از سه گروه داروهای مدر در درمان فشار خون می‌باشد که شامل تیازیدها و داروهای مدر مربوطه، مدرهای لوپی و مدرهای نگهدارنده پتاسیم می‌باشد.
تیازید و مدرهای مربوطه
تیازید و مدرهای مربوطه فشار خون را به وسیله دو مکانیزم کاهش می‌دهند که هر دو مورد ناشی از افزایش دفع سدیم و آب می‌باشند. وقتی که این داروها برای اولین بار برای مریض تجویز می‌شوند، آنها حجم خون را کاهش داده و بنابراین باعث کاهش بازده قلبی می‌شوند(شکل ۲ و جدول ۲). با ادامه بکارگیری این داروها در طول هفته‌ها و ماهها آنها همچنین باعث کاهش مقاومت عروقی محیطی می‌گردند. این به نظر میرسد که علت اصلی اثرات ضدفشار خونی این داروها در دراز مدت می‌باشد. کاهش مقاومت عروقی محیطی(PVR) ممکن است منجر به کاهش مقدار سدیم در سلولهای عضلانی صاف شریانهای کوچک شده که انقباض این عضلات را در پاسخ به مواد تنگ کننده عروقی مانند نورپینفرین و آنژیوتنسین کاهش می‌دهد. این ارتباط بوسیله این یافته که تاثیر تیازید بر روی PVR در بیمارانی که مقدار سدیم کافی دریافت می‌کنند تا اثر دفع سدیمی‌این داروها را خنثی نمایند، حمایت می‌شود.
داروهای ضد فشار خون
مدرهای لوپی
علی‌رغم اثر دفع سدیمی‌بیشتر در مدرهای لوپی این موارد معمولاً تاثیر کمتری در درمان فشار خون بیماران با کلیه سالم دارند. در بیماران دچار نقص کار کلیه مدرهای تیازیدی اثر خود را از دست می‌دهند. به این دلیل مدرهای لوپی معمولاً برای استفاده در بیماران فشار خونی که کار کلیه آنها ضعیف است و کراتنین سرم آنها بیش از ۳/۲ میلی‌گرم در دسی لیتر است بکار می‌رود.
مدرهای نگهدارنده پتاسیم
مثالهایی از مدرهای نگهدارنده پتاسیم آمیلوراید، اسپیرونولاکتون، و تریامترن می‌باشند. اینها موادی هستند که اثر دفع سدیمی‌محدود داشته و اثر ضدفشار خونی محدودی نیز دارند. اینها دفع پتاسیم از کلیه را کاهش داده و بنابراین از پیدایش پتاسیم پایین خون جلوگیری می‌کنند. که این حالتی است که بطور شایع در اثر استفاده از سایر مدرها بوجود می‌آید.
داروهای ضد سمپاتیک
داروهای ضدسمپاتیک در درمان فشار خون بکار می‌رود و شامل داروهای ضدگیرنده‌های آدرنرژیک، داروهای با اثر مرکزی، داروهای سدکننده عصبی و داروهای سدکننده گانگلیونی هستند. اثرات دارویی این داروها در جدول ۲ و ۳ خلاصه شده‌اند. عوارض شایع این داروها، منع استعمال آنها و تداخل دارویی آنها در جدول ۴ نشان داده شده‌اند و شکل ساختمانی ۲ نماینده این داروها در شکل ۳ نشان داده شده است.
داروهای ضدگیرنده‌های آدرنرژیک
داروهای ضد سمپاتیک اغلب برای درمان فشار خون استفاده می‌شوند و شامل داروهای ضدگیرنده‌های آدرنرژیک آلفا و داروهای ضدگیرنده‌های آدرنرژیک بتا می‌باشند. منع کننده‌های بتا خط اول درمان برای بسیاری از بیماریهای فشارخونی می‌باشند در حالیکه منع کننده‌های آلفا موقعی استفاده می‌شوند که سایر داروها موثر نبوده و یا منع استعمال داشته باشد.
داروهای ضدگیرنده‌های آدرنرژیک آلفا
منع‌کننده‌های آلفا تحریک سمپاتیک انقباضات آرتریولی را منع می‌کنند. مانند سایر گشاد کننده‌های عروقی آنها همچنین ممکن است باعث افزایش ضربان قلب رفلکسی شوند و همچنین نگهداری مایعات. منع‌کننده‌های انتخابی آلفا ۱ مانند دوکسازوسین، پرازوسین، و ترازوسین، در درمان فشار خون مزمن اولیه ترجیح داده می‌شوند، زیرا آنها در مقایسه با منع‌کننده‌های غیرانتخابی آلفا که هم گیرنده‌های آلفا ۱ و هم گیرنده‌های آلفا ۲ را منع می‌کنند کمتر باعث افزایش ضربان قلب می‌شوند. فنوکسی‌بنزامین و سایر منع‌کننده‌های غیرانتخابی آلفا در درمان بیمارانی که فشار خون آنها ناشی از فئوکروموسایتوما می‌باشد بکار می‌روند.
داروهای ضد گیرنده‌های آدرنرژیک بتا
منع‌کننده‌های بتا بطور شایع در درمان فشار خون بکار می‌روند زیرا آنها نسبتاً بی‌ضرر بوده و در بیشتر بیماران بخصوص در بیمارانی که دارای آنژین قلبی بوده و یا سابقه سکته قلبی دارند مفید می‌باشند. این داروها اثر محافظتی بر روی قلب داشته و تنها ندرتاً باعث افت فشار خون هنگام ایستادن و یا مسمومیت کبدی، کلیوی و یا خونی می‌شوند، به این دلیل منع‌کننده‌های بتا در بسیاری از بیماران با فشار خون خفیف بعنوان تنها درمان مؤثر بکار گرفته می‌شوند و می‌توانند با سایر داروها برای درمان حالتهای شدیدتر فشارخون بکار گرفته شوند.
داروهای ضد فشار خون
داروهای با اثر مرکزی
مثالهایی از داروهای ضد سمپاتیک با اثر مرکزی که در درمان فشار خون بکار می‌روند، کلونیدین، گوانابنز، گوانفاسین، و متیل دوپا می‌باشند. این داروها ضد گیرنده‌های آدرنرژیک آلفا ۲ بوده که خروج جریان سمپاتیک را از مغز، قلب و عروق و سیار بافتها کاهش می‌دهد. اینها فشارخون را عمدتاً از طریق کاستن PVR کاهش می‌دهند در حالیکه ضربان قلب و بازده قلبی یا کاهش یافته و یا تغییر نمی‌کند. از آنجاییکه داروهای ضد افسردگی سه حلقه‌ای می‌تواند اثر داروهای ضدسمپاتیک با اثر مرکزی را خنثی نماید این دو دارو نباید همزمان تجویز شود.
مواد سدکننده عصبی (نورونی)
استفاده از گوانتیدین، رزرپین، و سایر سدکننده‌های عصبی تدریجاً با پیدایش داروهای امن‌تر و تخصصی‌تر و موثرتر در درمان فشار خون کاهش یافته است.
گوانتیدین در درمان فشارخون متوسط تا شدید استفاده شده اما امروزه به ندرت استفاده می‌شود. این دارو ترشح و جذب مجدد ناقل‌های عصبی را منع می‌کند و دارای عوارضی نظیر افت فشار خون در هنگام ایستادن، و برگشت‌دهنده مایعات دفعی می‌باشد.
مواد مسدود کننده گانگلیونی
استفاده از سدکننده‌های گانگلیونی برای درمان فشارخون مزمن امروزه موردی ندارد. اما تریمتافان همچنین در درمان فشارخون اورژانسی بکار می‌رود. این دارو بصورت وریدی تزریق شده و فشار خون را بوسیله مسدود کردن انتقال عصبی در گانگلیون‌های سمپاتیک کاهش می‌دهد. تریمتافان ممکن است باعث تاری دید، خشکی دهان و فلج موقت مثانه و روده‌ها گردد، که این در نتیجه مسدود نمودن گانگلیون‌های پاراسمپاتیک می‌باشد. به همین دلیل داروهایی نظیر کلونیدین، نیتروپروساید، و لابتالول در درمان فشارخون اورژانسی مصرف رایج‌تری دارند.
منع کننده‌های آنژیوتنسین
منع‌کننده‌های آنژیوتنسین شامل منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین و داروهای ضدگیرنده‌های آنژیوتنسین می‌باشند. منع‌کننده‌های گیرنده آدرنرژیک بتایی همچنین باعث کاهش آنژیوتنسین از طریق منع تحریک سمپاتیک ترشح رنین بوسیله کلیه‌ها می‌شوند. خواص دارویی این داروها در جدول ۲ و ۳ و عوارض شایع آنها و منع استعمال آنها و اختلال دارویی آنها در جدول ۴ لیست شده است.
منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین
اثرات دارویی
شیمی‌و فرآیند جذب و دفع دارویی. تکنیکهای مولکولی بکار گرفته شده است تا مکان فعال آنزیم تبدیل آنژیوتنسین و طراحی منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین را عملی سازد. ساختار منع‌کننده آنزیم تبدیل آنژیوتنسین اولیه یعنی کپتوپریل و سایر داروها در این گروه در شکل B3 نشان داده شده است. منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین متعدد مکانیزم‌های مشابهی در عمل و اثر دارویی دارند اما در اثرات جذب و دفع دارویی متفاوت می‌باشند(جدول ۵). بعد از مصرف آنها از طریق دهان این داروها به صورت و درجات مختلف توسط کبد غیرفعال می‌شوند و بسیاری از این منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین متابولیت‌های فعال دارند. به استثنای کپتوپریل، بیشتر منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین زمان اثر۲۴ساعته دارند و بنابراین باید یک یا دوبار در روز در درمان فشار خون تجویز شوند.
داروهای ضد فشار خون
تداخل
اثر ضدفشار خون منع کننده‌های ACE بوسیله تیازیدها و مدرهای لوپی تشکیل می‌شود. هر دو نوع مدر باید با احتیاط در بیمارانی که منع کننده‌های ACE مصرف می‌کنند استفاده شود، زیرا ترکیب ابن داروها می‌تواند باعث کاهش فشار خون و نارسایی کلیه گردد. منع‌کننده‌های ACE ممکن است با مدرهای نگهدارنده پتاسیم و با ترکیبات پتاسیم که بمنظور افزایش پتاسیم سرم مصرف می‌شوند تداخل نموده و باعث افزایش پتاسیم سرم گردند. آنها همچنین ممکن است باعث افزایش لیتیوم سرم گشته و مسمومیت لیتیوم را در بیمارانی که ترکیبات لیتیوم را برای درمان بیماریهای دو قطبی استفاده می‌نمایند تشدید نماید. داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند ایبوپروفین، ممکن است اثر منع‌کننده‌های ACE و سایر داروهای ضدفشار خون را مختل نماید.
موارد مصرف. به دلیل اثر عالی ضدفشار خون و عوارض نسبتاً کم، منع‌کننده‌های ACE در درمان فشار خون خفیف تا شدید در بیمارانی با رفتارهای گوناگون و بیماریهای مختلف بکار گرفته می‌شود چنانکه در جدول ۶ آمده است. این داروها در درمان بیماران فشارخونی با نارسایی قلبی، سکته قلبی و یا دیابت ارزش ویژه‌ای دارند. مطالعات نشان داده است که منع‌کننده‌های ACE، آفترلود (afterload) قلبی را کاهش داده، بازده قلبی را افزایش و خطر مرگ را در بیماران مبتلا به نارسایی قلبی کاهش می‌دهند. این داروها همچنین باعث افزایش شانس زندگی و کاهش وقوع نارسایی قلبی در بیمارانی می‌شوند که سکته قلبی داشته و بطن چپ آنها نارسایی واضح دارد، یعنی بیمارانی که درصد پمپ قلب به زیر ۴۰% رسیده است(درصد پمپ قلب درصد خونی است که از بطن چپ در طی تپش قلب خارج می‌شود).
در بیماران دیابتی که علائم اولیه نارسایی کلیوی نظیر پیدایش آلبومین در ادرار و افزایش کراتنین سرم را نشان می‌دهند منع‌کننده‌های ACE نقش محافظ کلیه را دارند. مطالعات نشان داده است که منع‌کننده ACE انالاپریل پیشرفت نارسایی کلیه و در نتیجه نیاز به دیالیز کلیوی در این بیماران را کاهش می‌دهد. همچنین اگر انالاپریل از درمان حذف شود پیشرفت اختلال کلیوی به سرعت باز می‌گردد. براساس این یافته‌ها، متخصصین پیشنهاد می‌کنند که درمان با منع‌کننده‌های ACE برای بیماران دیابتی که آلبومین در ادرارشان دیده می‌شود و یا افزایش کراتنین سرم را دارند تجویز گردد، هرچند که ممکن است فشارخون آنها طبیعی باشد.
داروهای ویژه
سه گروه از منع‌کننده‌های ACE وجود دارند. در هر گروه، یک گروه شیمیایی متفاوت به یون روی در آنزیم تبدیل آنژیوتنسین وصل می‌شود. ترکیب سولفیدریل(مرکاپتو) شامل کپتوپریل می‌باشد. ترکیبات فسفوریل شامل فازیناپریل و مشتقات کربوکسیل شامل بنازپریل، انالاپریل، لیزیناپریل، کوایناپریل و رامیپریل می‌باشند. همه این داروها به استثنای کپتوپریل و لیزیناپریل توسط آنزیم‌ها به متابولیت‌های فعال تبدیل می‌شوند. انالاپریلات، که متابولیت فعال انالاپریل است برای تزریق وریدی موجود می‌باشد؛ سایر منع‌کننده‌های ACE به صورت خوراکی تجویز می‌شوند.
منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین
یکی از دستیابی‌های جدید به منع آنژیوتنسین توسعه منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین بوده است. این داروها گیرنده AT1 را در عضلات صاف عروق و در قشر غده آدرنال مسدود نموده و بنابراین باعث گشادی عروق و کاهش ترشح آلدوسترون می‌شوند.
اولین دسته از منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین پپتیدهایی بودند که از طریق تزریق وریدی استفاده می‌شدند(نظیر این داروها سالارازین بود، که بیش از این مورد استعمال ندارد). داروهای غیرپپتیدی خوراکی شامل لوزارتان و والسارتان در حال حاضر برای استفاده کلینیکی در دسترس می‌باشند. در درمان فشار خون این داروها به نظر میرسد که به اندازه منع‌کننده‌های ACE مؤثر بوده ولی تنها به ندرت باعث سرفه مزمن می‌گردند که این سرفه مزمن مشکل شایع در استفاده از منع‌کننده‌های ACE است. منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین نسبتاً خالی از عوارض جانبی دیگر می‌باشند و اکثریت بیماران آنها را به خوبی تحمل می‌کنند، این داروها قند خون، اسیداوریک و کلسترول خون را افزایش نمی‌دهند. در بیمارانی که این داروها را استفاده می‌کنند ندرتاً اختلالاتی در نتیجه آزمایشات بوجود می‌آید که این اختلالات شامل افزایش پتاسیم خون، کاهش گلبولهای سفید خون و افزایش آنزیم‌های کبدی می‌باشد. نظیر منع‌کننده‌های ACE، منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین ممکن است باعث صدمه و مرگ جنین شده و نباید در طول دوران حاملگی بکار گرفته شود.
داروهای ضد فشار خون
گشادکننده‌های عروقی
گشادکننده‌های عروقی شامل مسدود کننده‌های کانال کلسیم و سایر داروهایی نظیر هیدرالازین، مینوکسیدیل، و نیتروپروساید هستند. اثرات دارویی، عوارض جانبی و منع استعمال، همچنین تداخل دارویی این داروها در جدول ۲، ۳ و ۴ خلاصه شده‌اند.
سدکننده‌های کانال کلسیم
سدکننده‌های کانال کلسیم در درمان فشارخون، آنژین صدری، و آریتمی‌قلبی استفاده می‌شوند. این فصل بر روی اثر ضدفشار خون آنها تمرکز می‌کند.
مسدود نمودن کانال یون کلسیم در غشاء پلاسمایی عضلات صاف، سدکننده‌های کانال کلسیم، عضلات صاف دیواره عروق را شل کرده و بنابراین باعث گشادی عروق می‌شوند. سدکننده‌های کانال کلسیم اثر بیشتری بر روی عضلات صاف آرتریول‌ها در مقایسه با عضلات صاف وریدی دارند، و اثر آنها بر روی فشار خون عمدتاً کاهش در مقاومت عروقی محیطی(PVR)، می‌باشد و همچنین اثرات محدودی بر حجم وریدی و فشار پرشدن قلب و بازده قلب دارند. بسیاری از مطالعات نشان داده است که سدکننده‌های کانال کلسیم اثر دفع سدیمی‌نیز داشته و این اثر در کاهش فشار خون تاثیر دارد.
گشادکننده‌های عروقی دیگر
هیدرالازین و مینوکسیدیل
هیدرالازین و مینوکسی دیل(شکل C3) از گشادکننده‌های عروقی خوراکی مؤثر بوده که عمدتاً در ترکیب با سایر داروهای ضدفشار خون برای درمان فشارخون متوسط تا شدید بکار می‌روند. وقتی که این داروها به تنهایی به کار روند اغلب افزایش ضربان قلب واکنشی را به همراه داشته و باعث نگهداری مایعات می‌شوند و ممکن است وقوع آنژین صدری را در بیماران مستعد تسریع نمایند. برای جلوگیری از این مسئله هیدرالازین و مینوکسیدیل معمولاً در ترکیب با دو داروی دیگر که یکی داروی مدر و دیگری داروهای ضد گیرنده‌های آدرنرژیک بتا و یا سایر داروهای ضدسمپاتیک هستند، بکار می‌روند. هیدرالازین با وقوع سیندروم شبه لوپوس همراه بوده در حالیکه مینوکسیدیل ممکن است باعث افزایش مو بویژه در زن‌ها گردد. در حقیقت، مینوکسیدیل به عنوان درمان موضعی انواع متعددی از کچلی در مردان و زنان استفاده می‌شود.
نیتروپروساید
نیتروپروساید سدیم(شکل C3) بطور رایج در درمان فشار خون اورژانسی استفاده می‌شود زیرا این دارو بطور مؤثر فشار خون بیماران را به حد طبیعی باز می‌گرداند. این دارو به شکل تزریق داخل وریدی به کار رفته و نیمه عمر کوتاهی دارد. نیتروپروساید به سرعت در گلبولهای قرمز و سایر بافتها به سیانید تبدیل می‌شود. پس از آن سیانید در حضور دهنده‌های سولفور به تیوسیانات تبدیل می‌شود. تیوسیانات و سیانید هر دو در طی تزریق نیتروپروساید در بدن جمع می‌شوند. به همین دلیل، درمان با این دارو محدود به استفاده چند روزه می‌باشد. در طی تزریق، فشار خون بیمار باید مکرراً اندازه‌گیری شده، و سطح تیوسیانات خون هر ۷۲ ساعت اندازه گیری شود تا از وقوع مسمومیت جلوگیری به عمل آید.
درمان فشارخون
مراقبت مرحله به مرحله در درمان فشار خون با معیارهای غیردارویی شروع شده و به درمان با یک و یا چند دارو ختم می‌شود.
توصیه تغییر در روش زندگی
بیماران فشارخونی باید در جهت تغییر روش زندگی تشویق شده تا بتوانند سلامت عمومی‌خود را توسعه داده و به مرور فشارخونشان پایین بیاید. راه‌حلهای مفید شامل ورزش و کم کردن وزن، کنترل استرس‌ها، کاستن در مصرف الکل و بکارگیری غذایی است که دارای سدیم کم بوده و مقدار کافی پتاسیم، کلسیم، و منیزیم داشته باشد. مگر آنکه فشارخون شدید باشد، بیماران باید تشویق شوند تا برای چندین ماه شیوه بدون دارو را قبل از اینکه به دارو روی آورند بکار بگیرند.
انتخاب و بکارگیری دارو درمانی
فشارخون اولیه اغلب به درمان طولانی مدت با دارو بمنظور کنترل فشار خون و ممانعت از صدمه به اعضای مربوطه نیاز دارد. تعداد زیادی از داروهای ضدفشارخون مؤثر در دسترس بوده و انتخاب آنها بصورت اولیه بستگی به عوارض دارویی آنها، منع استعمال، قیمت و مناسب بودن آنها برای مصرف بیمار می‌باشد. به دلیل اینکه فشارخون معمولاً بدون نشانه می‌باشد، حتی عوارض جانبی خفیف ممکن است باعث کاهش همکاری بیمار و مشکل در کنترل فشار خون گردد. به همین دلیل باید دارویی انتخاب شود که مؤثر بوده و بیمار آن را تحمل نماید.
درمان یک دارویی و چند دارویی
کمیته مشترک ملی در پیشگیری، تشخیص، ارزیابی، و درمان فشار خون توصیه می‌کند که پزشکان برای بیمارانی که به دارو احتیاج دارند با یک دارو شروع کنند، زیرا درمان یک دارویی باعث کاهش هزینه‌ها، عوارض جانبی، عدم همکاری بیماران می‌شود.
این کمیته توصیه می‌کند که داروهای ضدگیرنده آدرنرژیک بتا و یا یک داروی مدر در ابتدا برای بیشتر بیماران فشار خونی استفاده شود(استثنای آن را در جدول ۶)، هرچند یک منع‌کننده ACE ، یک سدکننده کانال کلسیم، یا یک داروی ضدگیرنده آدرنرژیک آلفا ۱ می‌توانند به شکل جایگزین در مواردی که مسدودکننده‌های بتا و یا داروهای مدر نامناسب می‌باشند استفاده شوند. اگر داروی اولیه منجربه کنترل کافی فشار خون نشود داروی دومی‌اضافه شده و یا جایگزین داروی اولیه می‌شود. در بسیاری از بیماران، سه دارو ممکن است برای درمان موثر فشار خون لازم باشد.
ملاحظات ویژه
درمان بیماران بالای ۶۵ سال. در بیماران فشارخونی بالای ۶۵ سال استفاده از داروهای مدر تیازیدی و منع‌کننده‌های ACE و یا یک سدکننده کانال کلسیم دی‌هیدروپیریدینی اغلب برای درمان اولیه ترجیح داده می‌شود. بویژه در بیماران بالای ۷۰ سال، منع کننده‌های بتا ممکن است باعث کاهش بیش از اندازه بازده قلبی شوند. در بیماران سیاهپوست مسن منع‌کننده‌های بتا از داروهای مدر کم تاثیرتر بوده بنابراین داروی مدر یا منع‌کننده‌های کانال کلسیم باید استفاده شوند.
داروهای ضد فشار خون
خلاصه نکات مهم
چهار گروه عمده داروهای ضدفشار خون شامل داروهای مدر، داروهای ضدسمپاتیک، منع‌کننده‌های آنژیوتنسین، و گشادکننده‌های عروقی می‌باشند.
تیازید و مدرهای مربوطه، مدرهای لوپی، و مدرهای نگهدارنده پتاسیم در درمان بیماریهای فشار خون بکار می‌روند. تیازید بصورت اولیه حجم خون و بازده خون را کاهش داده اما در دراز مدت اثر ضدفشار خونی آن به علت کاهش PVR (مقاومت عروقی محیطی) می‌باشد.
دو نوع از منع‌کننده‌های آنژیوتنسین شامل منع‌کننده‌های آنزیم تبدیل آنژیوتنسین مانند کپتوپریل و منع‌کننده‌های گیرنده آنژیوتنسین مانند لوزارتان می‌باشند. این داروها PVR و سطح آلدوسترون را کاهش داده، و اثر اندکی بر روی حجم خون یا بازده خون در بیمارانی که نارسایی قلبی ندارند، دارند.
گشادکننده‌های عروقی که در درمان فشار خون به کار می‌روند شامل سدکننده‌های کانال کلسیم، هیدرالازین، مینوکسیدیل، و نیتروپروساید می‌باشند. این داروها PVR را کاهش داده، و بعضی از آنها رفلکس افزایش ضربان قلب و یا نگهداری مایعات را بدنبال دارند.
مراقبت مرحله به مرحله در درمان فشار خون با معیارهای غیردارویی شروع شده و به استفاده از یک سدکننده بتا، داروی مدر، منع‌کننده ACE ، سدکننده کانال کلسیم، و یا سدکننده آلفا ختم می‌گردد. اگر یک دارو فشار خون را کنترل نکرد داروهای دیگر می‌توانند اضافه و یا جایگزین گردند.
لطفا به جای کپی مقالات با خرید آنها به قیمتی بسیار متناسب مشخص شده ما را در ارانه هر چه بیشتر مقالات و مضامین ترجمه شده علمی و بهبود محتویات سایت ایران ترجمه یاری دهید.
