داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه پزشکی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات

داروهایی برای درد،  التهاب و  اختلالات درد مفصلی

دسته بندی داروهای درد، التهاب، و اختلالات درد مفصلی

داروهای غیراستروئید ضدالتهاب

بازدارنده‌های سیکلواکسیژناز غیرانتخابی

استامینوفن (Acetaminophen)

آسپرین و دیگر سالیسیلاتها (Aspirin)

ایبوپروفن (Ibuprofen)

کتورولاک (Ketorolac)

نپروکسن (Naproxen)

بازدارنده‌های سیکلواکسیژناز ۲ انتخابی

سلکوکسیب (Celecoxib)

داروهای ضد رماتیسمی تغییر دهنده بیماری

    نمکهای طلا 

اورانوفین (Auranofin)

سدیم طلای تیومالیت (Thiomalate)

گلوکوکورتیکویدها  (Glucocorticoids)

پردنیزون (Prednisone)

دیگر داروهای ضد رماتیسمی تغییر دهنده بیماری

ایتانرسپت (Etanercept)

هیدروکسی‌کلروکوئین (Hydroxychloroquine)

اینفلی‌اکسی‌مب (Infliximab)

لیفلونوماید (Leflunomide)

متوتری‌اکسیت (Methotrexate)

داروهای نقرس

داروهای جلوگیری کننده از حملات نقرس

الوپوری‌نول (Allopurinol)

پروبنی‌سید (Probenecid)

داروهای مداوای حملات نقرس

کلچی‌سین (Colchicine)

ایندومتاسین و دیگر داروهای غیر‌ استروئید ضد التهاب (Indomethacin)

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

بازنگری

ویژگی بسیاری از اختلالات پزشکی و صدمات، درد و التهاب  می‌باشد. این فصل خصیصه‌های دارویی، داروهای غیراستروئید ضدالتهاب (NSAIDs) که بصورت گسترده‌ای جهت تسکین علایم دردهای مفصلی ناشی از رماتیسم، استئوآرتریت، و نقرس مورد استفاده قرار گرفته و همچنین دارای مصرف زیادی در کاهش درد و تب، که به همراه بسیاری از اختلالات غیرمفصلی بروز می‌نماید،  می‌باشد  را مورد تشریح قرار داده است. این فصل همچنین داروهای ضد رماتیسمی تغییر دهنده بیماری (DMARDs) و داروهای جلوگیری و مداوای نقرس را مورد بحث قرار داده است.

آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید یا رماتیسم مفصلی در حدود ۲ الی ۳ درصد از جمعیت ایالات متحده را  تحت تاثیر قرار داده و آن را بعنوان شایع‌ترین بیماری التهاب سیستماتیک مطرح نموده است. موارد شیوع این بیماری در زنان ۳ برابر مردان می‌باشد و بعنوان التهاب اتصال قرینه‌ای شناخته می‌شود. مفصلهای کوچک دست، مچ و پا  بیشتر تحت تاثیر این بیماری قرار می‌گیرند ولی مفاصل دیگری نظیر مفصلهای قوزک پا،  آرنج، لگن،  زانوها و شانه‌ها نیز در معرض این بیماری قرار دارند. بیماریهایی نظیر بیماری قلبی- ریوی، عصبی و التهاب چشم در بیمارانی که دارای عارضه آرتریت روماتوئید هستند بطور معمول شایع بوده و بسیاری از بیماران دارای برآمدگیهای روماتوئیدی در سطوح عضله منبسطه آرنج،  ساعد، و دستها می‌باشند. بعلاوه بسیاری از بیماران دارای نشانه‌های مفصلی اضافی نظیر تورم رگ، لنف، اناپاتی و بزرگی طحال می‌باشند.

علت و سبب  آرتریت روماتوئید ناشناخته است. با وجود آنکه فرض بر این بوده که عوامل آلوده کننده مسبب بیماری است، هیچ یک از این عوامل در بافت بیماران ملاحظه نگردیده است.  با این وجود، مطالعات نشان داده است که، اغلب بیماران معرف آنتی‌ژنهای  لنفوسیت خاص انسان را  در کامپلکس هیستوکامپتیبیلیتی  واقع در لنفوسیتهای T بوده‌اند.  همانگونه که در شکل (۱) نشان داده شده است، عقیده بر این است که آرتریت روماتوئید بعنوان یک مکانبزم ایمنی اتوماتیک که منجر به تخریب بافت مایع مفصلی و دیگر بافتهای اتصال دهنده می شود، مطرح می‌باشد. هر دوی مکانیزمهای ایمنی خلطی و سلولی در شناسایی علل این بیماری موثرند. این مکانیزمها شامل فعالیت واسط- سیتوکین T و B  لنفوسیت و در برگیری و فعال‌سازی پلی‌مورفونوکلیر  لوکوسیتها می‌باشد. لوکوسیتهای ملتهب شده سپس مقدار زیادی از  پروستاگلاندینها و ترکیبات سیتوتوکسیک را منتشر کرده و رادیکالهایی که منجر به التهاب و تخریب مفصل می‌گردد را آزاد می‌نماید.

استفاده از NSAIDs توسط بیمارانی که از آرتریت روماتوئید رنج می‌برند موجب تسکین درد و التهاب می‌گردد. همچنین برای این دسته از بیماران DMARDs  حهت کاستن از رشد بیماری و کاهش پیشرفت تخریب مفاصل مورد استفاده قرار می‌گیرد. موارد عملکرد و ساختار داروهای انتخابی ضدروماتیسم در شکلهای (۱ و ۲) نشان داده شده است.

استئوآرتریت، که همچنین بنام بیماری مفصلی غیرسازنده نیز خوانده می‌شود، بیشترین بیماری مفصلی در جهان بشمار می‌رود. این بیماری ۱۰% از افراد بالای ۶۰ سال را شامل می‌گردد. شواهد بدست آمده از رادیوگرافی نشان دهنده آن است که این بیماری تقریبا در تمامی افراد بالای ۶۵ سال وجود دارد. با این وجود، این بیماری بسادگی تنها مرتبط با سن نمی‌باشد. از دیگر فاکتورهایی که خطر ابتلای به استئوآرتریت را افزایش می‌دهد چاقی، استئوپوروز،  مصرف دخانیات،  وراثت استفاده مکرر و یکنواخت از مفاصل در فعالیتهای شغلی و یا تفریحی، و ضربه به مفصل می‌باشد.

استئوآرتریت، بصورت اولیه در مفصلهایی که وظیفه تحمل وزن را بعهده دارند نمود و منجر به دفرمه شدن یا بدشکلی، محدودیت حرکت، و پیشرفت عدم‌ توانایی می‌گردد. در این بیماری غضروف در ابتدا ضخیم گردیده، تورم، شکاف و لاغری عاید شده و در نهایت  لایه غضروفی بصورت کامل نابود گشته، منجر به فرسایش و ریزشکستگی در استخوان می‌گردد. نشانه اصلی استئوآرتریت درد،  خشکی، و ضعف ماهیچه‌ نزدیک مفاصل آسیب دیده می‌باشد.

موارد که مبتنی بر مداوای استئوآرتریت به روشی غیر از اصول داروسازی عبارتند از:  محافظت از مفاصل، شکسته‌بندی، فیزیوتراپی،  ارتوپدی اندام مصنوعی جهت پشتیبانی از مفاصل و پا، و تعویض اندام بوسیله جراحی. مداوای براساس اصول داروسازی عبارتند از: NSAIDs، تزریقات گلوکوکورتیکوید، داروهای کوندروپراتکتیو، نظیر  سولفات کوندرویتین و  گلوکوزآمین.

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

نقرس

نقرس یک سندروم آرتریت یا درد مفصلی است که بوسیله واکنش التهابی به کریستالهای مونوسدیم اسید اوریک مونوهیدرات در مفاصل، مجاری کلیوی و بافتهای دیگر ایجاد می‌گردد. رسوب این کریستالها در نتیجه  هیپریوریسمی اتفاق می‌افتد که خود نیز ممکن است بعلت تولید زیاد و یا دفع کم اسید اوریک باشد. فاکتورهای خطر آفرین دیگر برای نقرس عبارتند از:  چاقی، مصرف مشروبات الکلی و فشارخون زیاد.

نقرس حاد بوسیله NSAID یا کلچیسین جهت برداشت التهاب مفصلی مداوا می‌گردد. حملات متوالی نقرس را می‌توان بوسیله درمان درازمدت با دارو که دفع اسیداوریک را افزایش می‌دهد  یا جلوگیری از تشکیل اسیداوریک و کاهش سطح سرم اسیداوریک می‌گردد، با انجام رساند.

داروهای ضدالتهاب غیراستروئید

مکانیزم عملکرد

داروهای ضدالتهاب غیراستروئید، یا NSAIDs متشکل از یک خانواده بزرگ از داروهای اسیدی ضعیف می‌باشند که تاثیر دارویی آن بصورت اولیه جلوگیری از سیکلواکسیژناز (COX) می‌باشد، آنزیمی که اولین مرحله در سنتز پروستاگلاندینها از اراچیدونیک اسید و دیگر اسیدهای چاق ۲۰ کربنه را کریستالی می‌نماید(فصل ۲۶). اراچیدونیک اسید از غشاء سلولی بوسیله عمل فسفولیپاز A2، یک آنزیم که بوسیله ضربه فیزیکی و یا محرکهای مشابه شیمیایی فعال می‌شود،  آزاد می‌گردد.

NSAIDs  همچنین به نظر می‌رسد تا از افزایش سلول B و T بوسیله مکانیزم‌هایی که در جلوگیری بوسیله COX و تشکیل پروستاگلاندین شامل نبوده ممانعت نموده باشد. بطور مثال، داروها ممکن است تاثیرات ضد التهاب خود را با جلوگیری از عبور سیگنال پروتئین G و فعال سازی فسفولیپاز C در لوکوسیتها از دست داده و بنابراین چسبندگی سلولها در بافت التهابی را کاهش دهند.

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

پروستاگلاندینها

پروستاگلاندینها نقش مهمی در افزایش درد، التهاب و تب بعهده دارند.

پروستاگلاندینها در واکنش به محرکهای شیمیایی و یا ضربات فیزیکی از سلولها آزاد می‌گردند. آنها باعث می‌گردند تا عصبهای حسگر دارای تحریکات دردناکی شده و بنابراین موجب افزایش درد می‌گردند. آنها همچنین التهاب بافتها را با تحریک کموتاکسی سلول افزایش داده، باعث گشادی رگها و نفوذپذیری مویرگها و آماس می‌گردند.

تب، که برای دمای بدن ۳۷ درجه سانتی گراد (۹۸٫۶ فارنهایت) تعیین شده است، معمولا نتیجه مکانیزم تنظیم دمای هایپوتالامیک می‌باشد. مواد سمی باکتری و دیگر مواد تب‌زا تولید سیتوکین‌ها را  با  لوکوسیتها تحریک نموده و این سیکوتین‌ها باعث افزایش سنتز پروستاگلاندین‌ در ناحیه پری‌آپتیک هیپوتالاموس می‌گردد. پروستاگلاندینها پس از آن دمای بدن را به یک دمای جدید بالای ۳۷ درجه می‌رسانند. این عمل در مقابل مکانیزم  افزایش دما نظیر کاهش دمای از دست رفته از طریق گشادی رگهای پوستی را فعال نموده  و باعث می‌شود تا دما افزایش یابد. کلیه NSAIDs بوسیله ممانعت از  سنتز پروستاگلاندین‌ در هیپوتالاموس باعث تسکین و پایین آوردن تب می‌شوند، ولی این داروها قادر نیستند که دمای بدن را کمتر از حد طبیعی آن کاهش دهند.

ایزوآنزیم‌ها‌ی سیکلواکسیژناز

اکنون شناخته شده که COX در دو ایزوفرم اصلی روی می‌دهند،  سیکلواکسیژناژ      -۱ (COX-1) و سیکلواکسیژناژ-۲ (COX-2).  COX-1  یک آنزیم اساسی یا خانه‌دار بشمار می‌آید که در سطوح نسبتا ثابت در بافتهای مختلف یافت شده است. COX-1در سنتز  پروستاگلاندینها که دارای تاثیر سیتوپروتکتیو بر روی ناحیه گازتروئینتستین می‌باشد، نقش دارد. همچنین شکل‌پذیری ترامباکسین A2 را در قالبها کاتالیز نموده منجر به تراکم و بندآمدن خونریزی می‌گردد. در مقابل، COX-2 یک آنزیم قابل القا می‌باشد. سطوح آن کاملا در اغلب بافتها پایین بوده ولی به هنگام پروسه التهاب بوسیله مواد پیشرفته التهابی نظیر سیتوکینسها، اندوتوکسینها و ارتقادهنده‌های تومور بسرعت افزایش می‌یابد. هر دوی COX-1 و COX-2 در توقف خونریزی مربوط به کلیه موثر می‌باشند.

اغلب NSAIDsها موجود در حال حاضر بازدارنده‌های غیرانتخابی COX-1 و    COX-2 هستند. اخیرا کشف ایزوآنزیمهای COX باعث پیشرفت  بازدارنده‌های انتخابی COX-2 نظیر سلکوزیب گردیده است. این باردارنده‌های انتخابی داروهای ضدالتهاب موثری بشمار می‌آیند، و در مقایسه با بازدارنده‌های غیرانتخابی COX باعث بروز خونریزی معده‌ای و روده‌ای و زخم گوارشی کمتری می‌گردد.

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

بازدارنده‌های سیکلواکسیژناز غیرانتخابی

در میان بازدارنده‌های COX غیرانتخابی NSAIDsهای معروفی وجود دارند که بدون نسخه موجود می‌باشند، از جمله آسپرین، ایبوپروفن، کتوپروفن و نپروکسن.  استامینوفن تنها یک ضدالتهاب ضعیف بشمار می‌رود، ولی با این حال در این گروه از داروها قرار گرفته است چرا که، مسکن بوده و دارای تاثیر ضد تب از طریق بازدارنده ‌COX می‌باشد. همانگونه که در جدول (۱) نشان داده شده است،‌ NSAIDsها دارای تنوع و نیرومندی زیادی بوده و اغلب آنها به همراه غذا ۲ ای ۴ با در روز مصرف می‌گردد.

دوزهای کمتر NSAIDs معمولا جهت مداوای دردهای ملایم تا متوسط کافی بوده و تب را از بین می‌برد، در حالی که دوزهای بالاتر برای تسکین درد مرتبط با  التهابات اختلالات مفصلی کاربرد دارد. NSAIDs معمولا برای تسکین دردهای ناشی از التهاب بافتی و استخوانی و ضربات وارده به مفاصل مناسب و موثر می‌باشد و می‌توان آن را با  آرام‌بخشهای شبه افیونی ترکیب نمود تا اثر مسکن بیشتری حاصل آید. بطور مثال،  NSAIDs  بطور گسترده‌ای در مداوای دردهای پس از عمل جراحی بصورت مجزا و یا با ترکیب با مواد شبه افیونی کاربرد دارد.

مطالعات اخیر نشان داده است که  NSAIDs می‌تواند باعث کاهش رشد بیماری آلزایمر گردد. فساد تدریجی عصب که در این بیماری روی می‌دهد با مکانیزم التهاب  COX و فعال‌سازی کسکید مکمل همراه می‌باشد. دیگر اپیدمیولوژی و مطالعات آزمایشگاهی نشان دهنده آن است که NSAIDs خطر ابتلا به سرطان قولون یا روده بزرگ را با COX بازدارنده و تشکیل پروستاگلاندینها کاهش می‌دهد.

با وجود آنکه NSAIDs در تسکین درد اختلالات مزمن موثر می‌باشد،  استفاده بلندمدت آن دارای عوارض جانبی نظیر خونریزی معده‌ای و روده‌ای، زخم گوارشی و عملکرد غیرطبیعی هپاتیک می‌باشد. استامینوفن در مقایسه با بازدارنده‌های COX غیرانتخابی دارای عوارض معده‌ای و روده‌ای کمتری می‌باشد، اما با این وجود دارای فعالیت  ضد پلاکت و ضد التهاب قابل ملاحظه‌ای نمی‌باشد. این در حالی است که می‌توان از استامینوفن با دیگر NSAIDهای مکمل استفاده نمود. از ترکیب دو NSAIDs می‌بایست اجتناب نمود. علت امر نه تنها بخاطر افزایش خطر معده‌ای و روده‌ای و دیگر عوارض جانبی می‌باشد بلکه می‌تواند بعلت تاثیرات متقابل متضاد نیز باشد. بطور مثال، آسپرین و دیگر سالیسیلات برخی از NSAIDs نظیر کتورولاک، را از پروتئینهای پلاسما جدا می‌سازند و بنابراین باعث افزایش سطح سرم به میزان قابل توجهی می‌گردد.

NSAIDs  می‌تواند دارای تاثیر متقابل  با داروهای زیاد دیگری از طریق مکانیزمهای فارماکوکینتیک و مفارماکودینامیک باشد. اغلب NSAIDs باعث بازداشتن دفع کلیوی لیتیوم و یا افزایش سطوح سرم لیتیوم و یا سمیت می‌گردد. NSAIDs  ممکن است باعث کاهش شفافیت داروهای متوترکسات و آمینوگلیکوسید شوند. NSAIDs همچنین می‌تواند دارای  درجات متفاوت تاثیر در داروهای  ضدفشارخون باشد. به هنگامی که با پتاسیم دایرتیک بکار رود ممکن است باعث دفع پتاسیم و نهایتاً منجر به هیپرکالمی گردد. برخی از تاثیرات متقابل داروها تنها مرتبط با نوع خاصی از NSAIDs می باشد. بطور مثال، مقدار بالایی از دوز سالیسیلات تاثیراتی نظیر افت قندخون را خواهد داشت که دارای تاثیرات داروهای ضددیابت می باشد. اندومتاسین باعث کاهش تاثیرات ناتریورتیک گردیده و ممکن است به هنگامی که با تریامتیرین داده شود باعث نفروتاکسیتی می گردد.

مقداراندکی از استامینوفن می تواند با اطمینان بعنوان مسکن و تب بر در زمان حاملگی مورد استفاده قرار گیرد. با این وجود استفاده از انواع دیگر NSAIDs در نیمه دوم حاملگی پیشنهاد نمی‌گردد چرا که ممکن است عوارض منفی برای جنین بوجود آورد.  این اثرات نتیجه بازدارندگی پروستاگلاندین بوده و شامل خونریزی معده یا روده، بازداری پلاکت، عدم عملکرد مناسب کلیه و تصلب شرائین می باشد.

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

استامینوفن

تاثیرات شیمی، دارویی و نکته نظرات. برای بیش از ۱۰۰ سال استامینوفن برای مداوای دردهای ملایم و تب مورد استفاده قرار گرفته است. این دارو از مشتقات پی‌آمینوفنول می باشد که دارای تاثیر مسکن و ضدتب بوده و مصرف دوز مناسب آن در کوتاه مدت دارای عوارض کمی می باشد. برخلاف استفاده از آسپرین، استفاده از استامینوفن ارتباطی با سندروم ریه ندارد بنابراین می توان آن را با اطمینان به بیمارانی که تب ناشی از بیماری ویروسی دارند تجویز نمود.

استامینوفن تنها دارای فعالیت ضعیف ضدالتهاب بوده چرا که بوسیله پروکسایدهایی که در بافت متراکم سلول تولید شده‌اند غیرفعال می‌گردد. با وجود آنکه استامینوفن بعنوان انتخاب اول دارویی برای بیمارانی که از اختلالات درد مفصلی رنج می برند نمی باشد،  در برخی از موارد که درد مفصلی خفیف بوده مورد استفاده قرار می‌گیرد. از آنجا که استامینوفن دارای توانایی دفع ترومبوکسن و سنتزها و تراکم پلاکت نمی باشد، این دارو برای پیشگیری انفارکتوس، حمله قلبی و دیگر اختلالات ترومبوامبولیک مورد استفاده قرار نمی‌گیرد.

رسوبگذاری دارو در بدن (فارموکوکیناتیک)

استامینوفن به سرعت از طریق روده جذب گردیده و دارای حداقل اتصال به پروتئین‌های پلاسما بوده و بصورت گسترده‌ای در بافتهای جانبی و سیستم مرکزی عصب گسترش می‌یابد.

آسپرین و سالیسیلات‌های دیگر

ارزش دارویی سالیسیلات موقعی مشخص گردید که توسط پوست درخت بید و دیگر مواد گیاهی در دارو جهت تسکین درد و تب مورد استفاده قرار گرفت. آسپرین در سال ۱۸۹۹ به هنگامی که عملیاتی جهت یافتن مشتقات سالیسیلات که ضرر کمتری نسبت به اسید سالیسیلیک برای شکم داشته باشد در جریان بود ترکیب گردید. آسپرین بزودی و با گستردگی زیادی در اطراف جهان به عنوان داروی ضدتب، ضدالتهاب و مسکن بکار گرفته شد.

شیمی. مشتقات اسید سالیسیلیک شامل آسپرین(اسید استیلی سالیسیلیک) و چندین داروی غیر استیلاتی نظیر سالسالیت، منیزیم کولین، و متیل سالیسیلیت(روغن گیاهان زمستانی )می‌گردد. ساختار شیمیایی آسپرین در شکل A2-30 نشان داده شده است.

تاثیرات داروسازی و نکته نظرات. در بزرگسالان، سالیسیلیت برای مداوای درد، تب و التهاب مورد استفاده قرار می‌گیرد نظیر پیشگیری انفارکتوس، حمله قلبی و دیگر اختلالات ترومبوامبولیک مورد استفاده قرار می‌گیرد. در خردسالان، از استفاده سالیسیلات‌ها باید اجتناب نمود. چرا که خطر ابتلا به سندروم ریه در کودکان مبتلا به ویروس که با این داروها معالجه می شوند وجود دارد. تاثیرات مسکن، ضدتب و ضدالتهاب آسپرین و دیگر سالیسیلاتها بر اثر بازداری غیرمشخص COX در بافتهای جانبی و سیستم مرکزی عصب می‌باشد. آسپرین دارای تاثیرات طولانی مدت بر روی سنتز ترومبوکسین نسبت به دیگر سالیسیلاتها می‌باشد. تاثیر ضدپلاکتی آسپرین در حدود ۱۴ روز تداوم دارد در حالیکه اغلب دیگر NSAIDs دارای اثر در مدت زمان کمتری هستند. سالیسیلاتها معمولاً بصورت قرص خوردنی وجود دارند ولی انواع دیگر آن بصورت موضعی و مقعدی نیز وجود دارد. مصرف خوراکی آسپرین که جهت بازداشتن تراکم پلاکتها مورد نیاز است کمتر از میزانی است که جهت تسکین درد و ضدتب موردنیاز می‌باشد و بسیار کمتر از میزانی است که جهت کاهش التهاب به وسیله‌ درد مفصلی یا اختلالات التهابی بوجود آمده می‌باشد. شکل ۴-۳۰ نشان دهنده ارتباط بین دوزهای آسپرین و تاثیرات سمی و داروسازی این دارو می‌باشد.

رسوبگذاری دارو در بدن (فارموکوکیناتیک). آسپرین در روده براحتی جذب می‌گردد با وجود آنکه همزمانی آن با داروی ضدترشی معده ممکن است میزان جذب آن را کند نماید، حالت مهیا بودن بیولوژیکی دارو بطور قابل ملاحظه‌ای کاهش نمی‌یابد. آسپرین به سرعت بوسیله استرازهای پلاسما به اسید سالیسیلیک هیدرولیز می‌گردد و این به علت  پلاسمای کم نیمه عمر (۱۵ دقیقه‌) می‌باشد. اغلب تاثیرات دارویی آسپرین مرتبط با متابولیت اسید سالیسیلیک می‌باشد که دارای یک نیمه عمر ۲ ساعته می‌باشد. با این وجود، آسپرین خود مسئول بازدارندگی غیرقابل تغییر پلاکت COX و تراکم پلاکت می‌باشد.

اغلب اسید سالیسیلیکها از آسپرین و دیگر داروهای سالیسیلیت با ترکیب گلیسین که سالیسیلوریک را تشکیل می‌دهند بوجود می‌آیند. این ماده سپس از طریق ادرار دفع می‌شود، البته به همراه ۱۰ درصد از سالیسیلات آزاد و میزان مشابهی از ترکیبات گلوکورونید. میزان دفع سالیسیلات تاثیرپذیر بر pH ادرار می‌باشد. به همین دلیل، قلیایی شدن ادرار بوسیله بی‌کربنات سدیم جهت افزایش یونیزه شدن و حذف سالیسیلیک در حالت استفاده زیاد از داروها مورد استفاده قرار می‌گیرد(فصل ۲). 

به هنگامی که دوز درمانی آسپرین و دیگر سالیسیلاتها مصرف گردید، میزان متابولیسم و میزان دفع اسید سالیسیلیک متناسب با تراکم پلاسمای داروها(حذف ردیف اول) می‌باشد. به هنگامی که دوز اضافه استفاده می‌شود معبرهای حذف اشباع می گردد و باعث افزایش حذف ردیف صفر می‌گردد. به همین دلیل، دوزهای بیشتر می‌تواند به سرعت باعث افزایش تراکم سالیسیلات تا سطوح سمی گردد مخصوصاً در بزرگسالان که در معرض خطر سمیت آسپرین قرار دارند. 

عوارض جانبی. استفاده آسپرین در کودکانی که دارای آبله مرغان و دیگر بیماریهای ویروسی مصری می‌باشند مرتبط با سندروم ریه است. همانگونه که در بالا ذکر شد در کودکان می‌بایست از مداوا به وسیله سالیسیلاتها اجتناب شود.

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی

ایبوپروفن، کتوپروفن، و نپروکسن

تاثیرات دارویی، شیمی و نکته نظرات. ایبوپروفن، کتوپروفن و نپروکسن مشتقات اسیدپروپیونیک هستند که در زمره NSAIDs جهت مداوای درد و التهاب بواسطه ضربه، آلودگی و اختلالات اتوماتیک ایمنی، نئوپلاسما، فساد مفصل و دیگر علتها بکار برده می‌شود. این داروها در مقابل بازدارنده‌های غیرانتخابی COX بعنوان مسکن، تب‌بر و ضدالتهاب دارای تاثیر می‌باشند. دوز پایین این داروها بدون تجویز نسخه جهت درمان دردها و التهابهای ملایم موجود می‌باشد. دوز بالاتر جهت مداوای اغلب اختلالات درد مفصلی به نسخه نیاز دارد. 

فارموکوکیناتیک. ایبوپروفن، کتوپروفن، و نپروکسن بصورت خوراکی تجویز گردیده و دارای گستردگی زیادی می‌باشد و همچنین دارای متابولیز زیادی جهت غیرفعالسازی متابولیت‌های داخل کبد قبل از دفع کلیوی می‌باشد. نپروکسن دارای طول عمر(۱۴ ساعته) بیش از دوز ایبوپروفن یا کتوپروفن(۲ ساعته) می‌باشد به همین دلیل، نپروکسن را در هر روز دو بار مورد استفاده قرار داده در حالیکه ایبوپروفن و کتوپروفن را می بایست از ۲ تا ۴ بار در روز مصرف نمود.

عوارض جانبی. ایبوپروفن و داروهای مرتبط دارای آسیب معده‌‌ای، تهوع،  بدگواری و خونریزی می‌باشند. استفاده دراز مدت از دوزهای زیاد باعث بیماری زخم گوارشی می‌گردد اما استفاده کوتاه مدت از دوز کم آن دارای عوارض جانبی بسیار کمی می‌باشد. در میان تاثیرات جدی که گزارش گردیده مسمومیت کبدی و مسمومیت کلیوی به چشم می‌خورد. در برخی از مواقع، مشکل حاد کلیوی پس از استفاده کوتاه مدت از دوز درمانی بوسیله ‌بیمارانی که نمی‌توانند سیالات کافی را هضم کرده و بنابراین خشک می‌شوند روی می‌دهد. 

داروهایی برای درد، التهاب و اختلالات درد مفصلی