ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ – ایران ترجمه – Irantarjomeh

مقالات ترجمه شده آماده گروه زمین شناسی – منابع طبیعی

مقالات ترجمه شده آماده کل گروه های دانشگاهی

مقالات

چگونگی سفارش مقاله

الف – پرداخت وجه بحساب وب سایت ایران ترجمه(شماره حساب)ب- اطلاع جزئیات به ایمیل irantarjomeh@gmail.comشامل: مبلغ پرداختی – شماره فیش / ارجاع و تاریخ پرداخت – مقاله مورد نظر --مقالات آماده سفارش داده شده پس از تایید به ایمیل شما ارسال خواهند شد.

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

چکیده

در خلال ۲۰۰- ۲۰۰۵ بعد از میلاد در جنوب دریای سرخ و جنوب غرب عربستان سعودی بین عرض جغرافیایی ۱۴°-۱۹°N و طول جغرافیایی ۳۹°-۴۵°E شاهد بروز تعداد زیادی از زمین لرزه های تاریخی و همچنین اخیر، با مقیاس به بزرگی از ۲£ M £ ۸٫۰، بوده ایم. منطقه مورد نظر ما دارای ساختارهای زمین شناسی و زمین ساختی پیچیده ای می باشد. توزیع مربوط به مرکز لرزه ای ویژگی های تاریخی و ابزاری زمین لرزه نشان دهنده نوعی همبستگی کلی با زمین شناسی و ویژگی های زمین ساختی منطقه ای می باشد. مرکز فعالیت این نوع زمین لرزه ها در منطقه ای مشاهده شده که در آن شاهد وجود گسل های ترادیس گسترده NE می باشیم. غالب ویژگی های زمین لرزه ای این منطقه بصورت توده ای شکل و مرتبط با ویژگی های آتش فشانی می باشد. بر مبنای زمین لرزه ای، ویژگی های مکانیسمی کانونی یا اطلاعات مرتبط با حل سطح کانونی، ساختارها زمین شناختی و زمین ساختی، چهار ناحیه زمین لرزه ای مشخص شده اند که عبارتند از: سپر ناحیه جنوب عربستان، جنوب دریای سرخ، شمال یمن و مرکز دریای سرخ. میزان حداکثر مورد انتظار بزرگی برای هر ناحیه مبداء زمین لرزه ای نیز ارزیابی شده است. مقادیر b دارای همبستگی خوبی با محیط زمین ساختی بوده و به نظر بصورت تدریجی به سمت جنوب در جهت دهانه دریای سرخ امتداد می یابد که در آن با پارامتری مقداری ۵۷/۰ برای مرکز دریای سرخ و ۰۶/۱ برای سپر جنوبی عربستان روبرو می باشیم. این مورد بازتاب دهنده ناهمگنی قشری و سپر تنش منطقه ای یا میدان تنش منطقه ای می باشد. برای ارزیابی خطر زمین لرزه ای روش تصادفی با استفاده از برنامه ارائه شده اخیر و پیشرفته FORTRAN برای سیستم Strong Motion SIMulation (SMSIM) بکار گرفته شده است. این ناحیه به شبکه کوچکی از نقاط تقسیم شده که هر کدام دارای ۵/۰ درجه با توجه به طول و عرض جغرافیایی می باشند. پارامترهای مبداء و حداکثر بزرگی مورد انتظار برای هر منبع زمین لرزه ای در این مدل بعنوان داده های ورودی بکار گرفته شده است، علاوه بر این مسیر و تاثیر منطقه ای نیز برای ارزیابی پتانسیل های خطر زمین لرزه ای در این ناحیه برحسب بیشینه شتاب زمین (PGA) و طیف پاسخ برای واحدهای مختلف سنگی در مناطق پرجمعیت استفاده شده است. نتایج این روش نشان دهنده تاریخچه حداکثر زمان شبیه سازی PGA بر روی سنگ بستر به میزان ۴۱٫۱cm/sec² می باشد که خود حاصل آمده از منطقه جنوب دریای سرخ می باشد، در حالی حداکثر PGA بر روی سطح زمین به میزان ۷۲٫۱۵cm/sec² است که خود همچنین حاصل آمده از ویژگی جنوب دریای سرخ می باشد. طیف پاسخ برای واحدهای مختلف سنگی در مناطق انتخابی برای ۱%، ۳%، ۵% و ۱۰% از ویژگی های میرایی بحرانی محاسبه شده است.

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

۱- مقدمه

ناحیه تحت بررسی بین عرض جغرافیایی ۱۴°-۱۹°N و طول جغرافیایی ۳۹°-۴۵° شامل بخش جنوب غرب عربستان سعودی، شمال یمن و بخش جنوبی دریای سرخ (شکل ۱) واقع است. ویژگی این ناحیه مشخص کننده توپوگرافی های مختلف همانند فلات Hejaz و Asir (1300-2000 متر فراتر از سطح دریا) است که در امتداد ساحل غربی عربستان سعودی امتداد می یابد. شمال یمن دارای نواحی توپوگرافی پیچیده ای همانند موارد ذیل است: ۱) ناحیه مسطح ساحلی، که در امتداد ساحل یمن گسترش یافته است، ۲) نواحی بلندی کوهستانی که از ناحیه شمالی تا جنوبی مرزهای یمن گسترش یافته است، ۳) نواحی حوزه کوهستانی که شامل حوزه های اصلی و نواحی مسطح در داخل بلندی های کوهستانی می باشد (یعنی Yarim، Dhamar، Sadah) و در نهایت کمربند فلاتی کوهستانی که در بخش شرقی و شمال نواحی مرتفع کوهستانی  قرار  دارد. دریای سرخ را می توان به سه منطقه فیزیوجغرافیایی تقسیم نمود. نواحی قاره ای باریک، ناوه اصلی و ناوه محوری عمیق (Drake و Girdler، ۱۹۶۴). جنوب عرض جغرافیایی ۲۴ درجه شمالی، یک ناوه محوری عمیق در بخش ناوه اصلی پدیدار می گردد.

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

۲- ویژگی های زمین شناختی ناحیه تحت بررسی

الگوی ساختاری ناحیه شرق عربستان (Powers و همکاران، ۱۹۶۶) بر مبنای ویژگی های دوران قبل از کامبریان همراه با تثبیت شدگی سپر Arabo-Nubian می باشد. سنگهای آذرین و دگر دیسی تشکیل دهنده بخش عمده ای از این سپر عربی می باشد. قدمت این سپر در محدوده ای از ۴۵۰ الی ۱۰۰۰ میلیون سال برآورد می شود. این سپر تشکیل دهنده یک ناحیه سطحی وسیع مطالعاتی شامل جنوب عربستان سعودی و یمن می باشد. سنگ های سپر عربستان معرف اجتماعی از نواحی Arc  Islands  همراه با باقی مانده های پوسته اقیانوسی (Ophiolite) می باشد که بواسطه پدیده برخورد از ۹۰۰ الی ۶۵۰ میلیون سال قبل تشکیل شده اند. ضخامت این قشر یا پوسته بواسطه فعالیت ماگمایی افزایش یافته است (Brown و همکاران، ۱۹۶۳). این سپر به نواحی island–Arc درون اقیانوسی تقسیم شده است (hijaz و Asir). این نواحی بوسیله مناطق دارای شکاف که از دو نوع مشخص هستند از یکدیگر جدا گردیده اند، ناحیه Arc-island Arc با ویژگی های شکاف دار برخوردی و ناحیه Arc- continental با شکاف های برخوردی قاره ای یا چین خوردگی های سطح کوتیکول قاره ای. کمربند کوه زایی ناحیه Nabitah جزء نوع دوم بشمار آمده و بعنوان طولانی ترین و مشخص ترین موارد محسوب می شود که سبب تقسیم سپر آن در ناحیه وسط شده است. شکاف غربی یا چین خوردگی غربی دارای نوع روند خطی NE می باشد در حالی که چین خوردگی شرقی دارای روند خطی N-S است. این سنگ های سپر عربستان بوسیله سنگ های رسوبی دوره کامبریان تا رسوبات اخیر پوشانده شده است (شکل ۲).

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

۳- ارزیابی ها خطر زمین لرزه ای

۳-۱٫ ویژگی های ارتعاشی منطقه تحت بررسی

ناحیه تحت بررسی در حدود ۴۴۱ مورد زمین لرزه با بزرگی در محدوده از ۴/۲ الی ۸ را در طی دوره از ۲۰۰ تا ۲۰۰۵ بعد از میلاد تجربه نموده است. این فعالیت زمین لرزه ای را می توان به دو دسته تقسیم نمود:

ویژگی های زمین لرزه ای تاریخی (۲۰۰ – ۱۹۶۴):

بر مبنای تحقیقات انجام شده در ارتباط با زمین لرزه های تاریخی در خاورمیانه (Poirier، و Taher، ۱۹۸۰؛ ElSinawi، ۱۹۸۳ و ۱۹۸۶؛ Ambraseys و Mellvile، ۱۹۸۳؛ Ambraseys و همکاران، ۱۹۹۴)، ویژگی های لرزه ای تاریخی بصورت یکسری از زمین لرزه های پیوسته مشخص شده است که عمدتا در ارتباط با فوران آتش فشانی در امتداد ناحیه غرب عربستان می باشند. در حدود ۷۸ زمین لرزه در ناحیه تحت بررسی از سال ۲۰۰ الی ۱۹۰۰ رخ داده است (شکل ۳). از این شکل، این ویژگی مشخص می گردد که: ۱) غالب زمین لرزه ها در اطراف سنا – عدن و در امتداد دریای سرخ متمرکز بوده و علت آن را می توان توزیع گذشته میزان جمعت در عربستان دانست. ۲) برخی از زمین لرزه های تاریخی در ناحیه ساحل یا داخل دریا رخ داده و این زمین لرزه ها در داخل خشکی نیز احساس شده اند که خود موکد تداوم ویژگی های زمین ساختی دریایی به سمت خشکی نیز می باشد. در حدود ۲۲ زمین لرزه از سال ۱۹۰۰ الی ۱۹۶۴ با بزرگی بین ۴ و ۳/۶ رخ داده است. ۳) غالب زمین لرزه های تاریخی به نظر دارای همبستگی با ویژگی های زمین ساختی ناحیه هستند (El-Isa  و Al-Shanti ، ۱۹۸۹). یکی از ویژگی های اصلی مرکز زلزله همترازی NW بصورت موازی با محور دریای سرخ است که در آن برخی از زمین لرزه های ابزاری نیز رخ داده است. همترازی عمودی نیز مشاهده می شود.

لرزه خیزی ابزاری (۱۹۶۴-۲۰۰۵):

زمین لرزه های ابزاری از طریق تعدادی از کاتالوک ها و بولتن های مشخص که شامل مدارک مرکز زمین لرزه نگاری بین المللی (ISC) و سرویس اطلاعات زمین لرزه ای ملی (NIES) و همچنین در ارتباط با انتشارات El-Isa و Al-Shanti (1989)، Al-Amri (1994) می باشند جمع آوری گردید. بر این مبنا مشخص شد که حدودا ۴۳۸ زمین لرزه در ناحیه مطالعاتی در خلال ۱۹۶۴ الی ۲۰۰۵ به بزرگی ۲£ m_b £ ۶٫۹ رخ داده است. ۱۴۸ مورد از این زمین لرزه ها دارای بزرگی M ³ ۴ می باشند. در عین حال بقیه آنها از بزرگی کمتر از ۴ برخوردار بوده و در این مطالعه مورد بررسی قرار می گیرند. توزیع مرکز لرزه ای مرتبط با ویژگی های لرزه خیزی ابزاری این مطالعه (شکل ۴) مشخص کننده ویژگی های ذیل می باشد: ۱) توزیع کلی زمین لرزه ها به نظر به خوبی دارای همبستگی با ساختارهای اصلی این ناحیه می باشد. بسیاری از زمین لرزه ها در ناحیه مجزای دریای سرخ توزیع شده اند. جنوب سنا شاهد یک تراکم مرکز لرزه ای بصورت همبسته با فلات دوره سوم و چهارم آتش فشانی می باشیم. ۲) زمین لرزه های ابزاری نشان دهنده میزان فعالیت بالاتری در جنوب دریای سرخ و میانه دریای سرخ در مقایسه با دیگر نواحی می باشد. ۳) ویژگی های لرزه ای ناحیه بر مبنای اطلاعات شک های اصلی و شک های متعاقب پس از وقوع زلزله های پیاپی مشخص شده است (El-Isa و Ah-Shanti، ۱۹۸۹). این زلزله ها ممکن است بر روی گسل های معمولی و لغزش امتدادی رخ داده و مبداء آتش فشانی ندارند.

۳-۲٫ مناطق مبداء زمین لرزه ای

تعریف مناطق مبداء زمین لرزه ای به میزان زیادی منوط به تفسیر داده های زمین شناسی، جغرافیایی و اطلاعات مرتبط با زمین لرزه و پدیده های وابسته می باشد. Thenhaus (1983) مشخص ساخت که فرآیندهای بکار گرفته شده در خصوص مشخص نمودن مناطق مبداء زمین لرزه ای چندان کارآمد نمی باشند. مشخص نمودن حد و حدود نواحی زمین لرزه ای نه تنها برای دلایل تئوریکی مهم می باشند (اهمیت درک ویژگی های ژئودینامیکی یک منطقه و غیره) بلکه به دلایل عملی نیز چنین مولفه ای معنی دار خواهد بود.

۳-۳٫ مشخص سازی مقادیر a و b

ویژگی های زمین لرزه ای یک ناحیه را می توان بعنوان تابع اندازه زمین لرزه ها (بزرگی، گشتاور لرزه ای، غیره) و فراوانی رخداد این زمین لرزه ها تعریف نمود. قانون پایه، که برای مشخص سازی ویژگی های زمین لرزه ای یک ناحیه بکار گرفته می شود ارتباط آماری فراوانی – بزرگی می باشد (Gutenberg و Richter، ۱۹۶۵). اما شرایط خاصی نیز وجود دارند که قابلیت کاربرد این رابطه برای تعیین ویژگی های لرزه ای یک ناحیه را آسان می سازد. این ناحیه می بایست از نقطه نظر زمین لرزه ای و زمین ساختی بصورت همگن باشد (مقدار ثابت پارامتر b رابطه فراوانی – بزرگی، غیره). به همین دلیل، لازم است تا قابلیت جداسازی کل ناحیه مطالعاتی در نواحی زمین لرزه ای را داشته باشیم که باید تا حد ممکن از نقطه نظر زمین لرزه ای و زمین ساختی همگن باشند.

 ۳-۴٫ تعیین حداکثر بزرگی مورد انتظار (M_{W max.)}

این مرحله نیازمند تعیین حداکثر زلزله برای هر یک از منابع لرزه ای زمین ساختی مشخص شده می باشد. در تحلیل های قطعی، قابلیت تعریف زمین لرزه حداکثری بعنوان یک زمین لرزه موثق حداکثری وجود خواهد داشت. این زمین لرزه بر مبنای ارزیابی فرآیندهای مرتبط می باشد که بطور منطقی در ارتباط با مبداء زمین لرزه خواهند بود. بنابراین، میزان حداکثری قابل انتظار یا احتمالی حداکثری زمین لرزه در برخی از مواقع بجای میزان موثق حداکثری بکار گرفته می شود (Reiter، ۱۹۹۱). نوع دیگر زمین لرزه حداکثری تحت عنوان زمین لرزه تاریخی حداکثری خوانده می شود. این نوع زمین لرزه غالبا تعریف کننده کرانه های پایینی رخدادهای موثق حداکثری می باشد. در صورتی که زمین لرزه ای در گذشته به وقوع پیوسته باشد، بطور موثق احتمال وقوع آن در آینده نیز وجود خواهد داشت. سوابق ابزاری یا تاریخی فعالیت زمین لرزه ای، که غالبا به اندازه ای کوتاه می باشد که قابلیت بازتاب پتانسیل کامل گسل ها را نخواهد داشت، ممکن است پس از گذشت هزاران سال یا حتی بیشتر گسترش داشته تا از این طریق قابلیت برآورد میزان رخداد حداکثری زمین لرزه در طی دوران گذشته و دوران حال بر مبنای ویژگی های زمین ساختی فراهم گردد.

۴-۵٫ شبیه سازی حرکت زمین با استفاده از روش تصادفی

روش شبیه سازی تصادفی (Boore، ۲۰۰۳) در ناحیه تحت بررسی به منظور  پیش بینی حرکت زمین مرتبط با زمین لرزه های رخ داده و همچنین برای ارزیابی خطر لرزه ای برحسب پیک شتاب جنبش زمین (PGA) و طیف پاسخ منطقه اعمال می شود.

۴-۵-۱٫ نمای کلی این روش

پیش بینی حرکت زمین بر مبنای مدل تصادفی می باشد که در آن این حرکت بعنوان نویز گاوسی با باند – محدود مدل سازی می گردد. چنین مدلی انرژی تابشی توزیعی بصورت هموار در یک مدت خاص را در نظر می گیرد. این روش با مشخصه طیف نوسان فوریه شتاب زمین بعنوان تابع گشتاور لرزه ای و فاصله، Y (Mo, R, f)، آغاز می شود که بر مبنای ویژگی های ذیل توصیف می گردد:

۴-۵-۲٫ پارامترهای ورودی

این پارامترها شامل کلیه عبارات معادله (۳) و مدت حرکت می باشد. این شبیه سازی ها با توجه به جزء افقی تصادفی فاز برشی حرکت زمین اعمال خواهند شد.

الف. پارامترهای مبداء [E (Mo, f)]

طیف مبداء زمین لرزه E (Mo, f) برای جزء افقی حرکت زمین برحسب معادله ذیل مشخص می گردد:

ب. تاثیر مسیر (میرایی) (P(R,F)، مدت)

تاثیر مسیر پارامترهای میرایی یا تضعیف شدگی که بر روی طیف حرکت در یک منطقه خاص تاثیر گذار هستند به دو ویژگی گسترشی ژئومتری تقسیم شده و میرایی ناکشسانی نیز بوسیله عامل کیفیت Q (f) ارائه می گردد.

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

ج. تاثیر منطقه محلی (G(f))

ویژگی های منطقه (تاثیرات) که قابلیت کنترل تغییر بزرگی حرکت لرزه ای زمین در سطح زمین را دارند تحت عنوان میزان بزرگی و میزان کوچکی خوانده می شوند (Boore، ۲۰۰۲) که به شرح ذیل است:

۴-۵-۳٫ فراوری اطلاعات و نتایج

ناحیه مورد نظر به شکبه ای از نقاط در هر ۵/۰ درجه در عرض و طول جغرافیایی تقسیم شد. برنامه SMSIM-Program در هر نقطه این شبکه برای هر ناحیه مبداء زمین لرزه ای اجرا گردید. بنابراین، مقادیر مختلف PGA در هر نقطه شبکه مشخص شد. میزان بزرگی حداکثری مورد انتظار منابع لرزه ای که قابلیت تاثیر گذاری بر روی ناحیه را دارند جهت ارزیابی حرکت زمین حاصله از هر ناحیه بکار گرفته شد. متعاقبا حداکثر مقدار PGA در هر نقطه بعنوان مقدار شاخص در آن نقطه خاص مشخص شده و سپس این مقادیر در نقشه های PGA در ناحیه سنگ بستر و سطح زمین قرار گرفت (شکل های ۸ و ۹).

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

۵- طیف پاسخ

طیف پاسخ بر مبنای سوگیری پاسخ یک درجه واحد آزادی اوسیلاتور میرا شده در برابر شتاب زمین لرزه تعریف می شود. این طیف پاسخ یک شتاب در ارتباط با تابع دوگان می باشد که توصیف کننده حرکت زمین بعنوان یک تابع فرکانس بوده و فراهم آورنده ابزاری برای تعیین معیار طراحی مقاومت در برابر زمین لرزه محسوب می شود. طیف پاسخ برای چهار مقدار میرایی انتخابی ۱%، ۳%، ۵% و ۱۰% میرایی حیاتی برای واحدهای مختلف سنگ محاسبه شده است (شکل های ۱۰ الی ۱۲). از شکل ۱۰، این موضوع مشخص می گردد که دوره از قبل تعیین شده به میزان ۱/۰ ثانیه در سنگ های کوانتری شهر سنا می باشد. مقادیر شتاب طیفی به میزان ۱۲۰ cm/sec²، ۷۶ cm/sec²، ۶۲ cm/sec² و ۴۶ cm/sec² در ارتباط با مقادیر ۱%، ۳%، ۵% و ۱۰% میرایی حیاتی به ترتیب مدنظر هستند. بعلاوه، این موضوع مشخص می شود که منحنی های طیفی به سرعت تضعیف می گردند که بازتاب دهنده تغییرات سریع در رفتار رسوبات کوانتری تحت نیروهای افقی زمین لرزه ای می باشد. شکل ۱۱ نشان دهنده حداکثر مقدار شتاب طیفی برای سنگ های دوره پرمیان (زمان بین پرمیان و دوره سوم یعنی مزوزوئیک) در شهر دهامار به میزان ۳۴ cm/sec² و با نسبت میرایی ۱%، ۲۲ cm/sec² با نسبت میرایی ۳%، ۱۸ cm/sec² با نسبت میرایی ۵% و ۱۴ cm/sec² با نسبت میرایی ۱۰% میرایی حیاتی مطرح می باشند. دوره طبیعی در این منطقه به میزان ۱۵/۰ ثانیه است. شکل ۱۲ مشخص کننده دوره شایع برای سنگ های قبل از دوره کامبریان در شهر آبها به میزان ۲۵/۰ ثانیه است. در عین حال مقادیر شتاب طیفی برای نسبت های میرایی ۱%، ۳%، ۵% و ۱۰% به ترتیب عبارتند از ۱٫۲۵ cm/sec²، ۰٫۸۹ cm/sec²، ۰٫۷۵ cm/sec² و ۰٫۵۵ cm/sec². علاوه بر این، این موضوع نیز مشخص می گردد که منحنی های طیفی بصورت گسترده بوده و علاوه بر این بصورت آهسته ای تضعیف می گردند.

ارزیابی خطر زمین لرزه ای جنوب غرب شبه جزیره عربستان و دریای سرخ

نتیجه گیری

وجود مناطق اقتصادی و پرجمعیت نزدیک به نوارها زلزله خیز دریای سرخ و بخش جنوبی سپر عربستان یکی از ویژگی های قابل توجه در این مبحث به شمار آمده و بواسطه عدم دسترسی به اطلاعات زمین لرزه ای مربوطه چنین ویژگی های ممکن است سبب افزایش خطرات بالقوه زمین لرزه ای برای ساختمان های استراتژیک (همانند سدها، تاسیسات نیروگاهی برق) که در این شهرها واقع هستند گردند. بنابراین، این مطالعه وابسته به ویژگی ها و داده های جغرافیایی، زمین شناختی و زمین لرزه ای موجود به منظور ارزیابی خطر زمین لرزه ای ناحیه می باشد. چنین ناحیه ای برحسب ساختارهای زمین شناختی پیچیده توصیف می شود که علت آن را می توان حرکت های تکتونیک یا زمین ساختی و تقریب های ناشی از بروز آتش فشان ها همراه با ویژگی های مربوط به دریای سرخ و مناطق اطراف آن دانست. چنین موردی با توجه به ویژگی های توپوگرافی مختلف در عربستان سعودی و شمال یمن مدنظر قرار می گیرد. با توجه به توزیع ویژگی های تاریخی و ابزاری مربوط به زمین لرزه ها (۱۹۶۴-۲۰۰۵)، ذکر این نکته قابل توجه می باشد که بیش از ۵۰۰ زمین لرزه در این ناحیه تاکنون رخ داده است. میزان بزرگی این زمین لرزه ها از ۲ £ M £ ۸٫۰ مدنظر بوده اند. غالب زمین لرزه ها در مرکز گسل های ترادیس جنوب دریای سرخ و سپر عربستان به وقوع پیوسته اند. کاتالوک مربوط به اطلاعات زمین لرزه شناختی برای زمین لرزه های با بزرگی کمتر از ۳ از سال ۲۰۰۱ تکمیل شده است. در حدود ۲۱۸ زمین لرزه با استفاده از مدل های ساختاری پوسته ای اخیر به منظور ارتقاء موقعیت آنها مجددا مورد بازنگری قرار گرفته اند. منوط به این داده ها ۴ منطقه مبداء زمین لرزه ای برای این ناحیه تعریف شده است که عبارتند از: ناحیه سنا- دهاما، ناحیه جنوب دریای سرخ، ناحیه شمال یمن و بخش میانی دریای سرخ.

پتانسیل خطر لرزه ای در بخش جنوب غرب سپر عربستان نزدیک به ناحیه زبید افزایش می یابد که علت آن ازدیاد رسوبات نرم خاک است. علاوه بر این پتانسیل خطر برای بخش جنوب دریای سرخ نیز نسبتا بالا است اما وجود قشر اقیانوسی و ساختارهای نمک می تواند سبب تضعیف امواج زمین لرزه ای شوند.

طیف پاسخ واحدهای مختلف هر یک از سنگ های موجود در شهرهای بزرگ در داخل این ناحیه بر مبنای میزان میرایی حیاتی ۱%، ۳%، ۵% و ۱۰% محاسبه شده است. نتایج نشان دهنده آن هستند که بالاترین مقدار PGA در شهرهای سنا و الهداده به میزان ۱۲۰ cm/sec² شبیه سازی شده اند که معرف ۱% میرایی حیاتی می باشد. این موضوع نیز قابل توجه است که فرآیند تقویت سنگ های دوره کواترنری را می بایست در طراحی پروژهای استراتژیک و پروژهای ساختمانی مدنظر قرار داد.